- 104 -

Voor elk winstpunt werd een streepje op een papiertje neergezet omdat in het leger voor geen geld mocht gespeeld worden. Omdat ze allebei weinig geld hadden, hadden ze afgesproken dat per tien streepjes achteraf slechts een kwartje moest betaald worden. Met zo'n score konden ze gerust twee uur pokeren zonder armer te worden. Ondertussen amuseerden de andere soldaten zich in de kantine. Tijdens één zo'n avond deelde z'n maat hem mee dat hij voortdurend gepest werd door zijn kamergenoten. "Omdat ze alle zeven in de zelfde stad wonen en ik niet", legde hij uit. Dát was nu iets wat henry niet duldde: een groep die één van zijn leden als zwart schaap behandelde. Walgelijk, vond hij, omdat elkeen in de groep moet gerespecteerd worden op voorwaarde natuurlijk dat hij zich volledig voegt naar de regels van zijn groep en er zijn plicht vervult; bovendien verzwakt een groep met een zondebok zichzelf. Kort na halftien kwamen de anderen terug van de kantine. Hun pretmakerij weergalmde in de corridor en stierf uit toen ze hun vertrekken binnen gingen. 't Werd stil. "Ik ga naar mijn kamer." - "Ik ga mee", zei henry en volgde zijn vriend tot in diens kamer. De 'zeven uit de zelfde stad' zaten op of stonden aan hun bed en hielden zich, in afwachting van het avondappel door de onderofficier met weekdienst, met het een en ander bezig. "Mannen!" begon henry met forse stem en wachtte even vooraleer verder te gaan. De kaki's keken verwonderd naar de marinier, die in het midden van de kamer had plaatsgenomen. "Mannen," hernam hij en wees nu naar zijn maat van zodra hij zag dat hij de aandacht van de 'zeven' had getrokken, "dit is mijn vriend. Ik heb vernomen dat gij hem regelmatig pest. Nu moet ge eens luisteren, góéd luisteren. Als ik nog één keer hoor dat ge hem pest, dan hebt ge met mij te doen! Is dat goed verstaan?" Hij keek ze een voor een recht in de ogen terwijl het muisstil bleef. "Ne goeie nacht", en hij knipoogde nog eens naar zijn vriend vooraleer naar zijn kamer te vertrekken. Naderhand lichtte zijn vriend hem in dat de treiterij was gestopt.

Zonder dat henry het wist, werd zijn houding in de beide incidenten ten zeerste geapprecieerd door de luitenant.

Het derde incident waarin henry een rol speelde, betrof een voorval waarin zijn kameroudste Striktmans zijn boekje te buiten ging. In het peloton waren vier kandidaat-beroepsofficieren en Striktmans was er één van. Deze KBO's maakten al van in 't begin deel uit van de groep KRO's. Terwijl de KRO's destijds met hun hogere studies bezig waren, hadden zij reeds een zekere militaire opleiding genoten. Dit was dan ook de reden waarom Striktmans tot kameroudste was aangesteld. Hij was een kop groter dan henry, was zeer punctueel en in zijn lach viel meestal een krampachtig trekje te bespeuren. Op een dag was het nog drukker dan anders en de kamer bereidde zich voor op een inspectie.

-- Gij kuist mijn schoenen, beval Striktmans plots henry, die zelf ook volop bezig was.

Vermits een kameroudste niet de bevoegdheid had om zo'n bevel te geven, deed henry of hij dit niet had gehoord.