- 120 - |
||||||||
|
||||||||
AGADIR Ze
stonden in een halve cirkel omheen een bord, waarnaast de instructeur had
plaatsgenomen. "Dit is Agadir," begon hij,
"een ontsnappingsroute gemaakt door de Duitsers dwars doorheen deze rots
tijdens de Eerste Wereldoorlog. Dáár is de ingang", vervolgde hij,
terwijl hij naar een gat wees, dat wat hoger in de schuine rotswand enigszins
verdoken achter enkele planten te zien was.
"Op dit bord is het grondplan van Agadir
getekend. Het is er binnenin pikkedonker. Dus, wie nu nog een lamp of
lucifers bij zich heeft, moet ze direct afgeven. De afstand tussen de in- en
uitgang is zeer lang. Punt A is de ingang. Aan B moet ge
rechts afslaan. Punt C is een hindernis. De doorgangen in de rechterwand
leiden naar afgronden! Wij hebben ze wel voorzien van de nodige attributen,
zodat er geen doden vallen", grinnikte hij.
"In deze opening moet ge afslaan. Die streepjes wijzen op een niveauverschil. Wat verder komt ge aan een ondergrondse beek van ongeveer een meter breed. Daar moet ge een grote stap naar rechts doen en daarna over de beek springen. Doet ge dat goed, dan komt ge in het gat van de volgende gang terecht. Vergeet ge echter die stap naar rechts, dan ploft ge pardoes met uw knikker tegen een rotswand en schuift ge naar beneden in het ijskoud water. Wat verder komt ge weer aan een hindernis. Bij één van die hindernissen staat ge vóór een muur van drie meter, waar ge vanaf een zekere hoogte van een touwladder kunt gebruik maken. Om de minuut zal er iemand mogen vertrekken. We chronometreren, want uw tijd is beperkt. Ge krijgt nu twee minuten om het grondplan te memoriseren. Ach, ja, nog iets: de ganse afstand moet ge gebukt afleggen, want de doorgang is nogal laag." Twee minuten later werd het bord weggenomen en mocht de eerste naar het gat toe klimmen.
Na een paar meter zag henry geen steek meer. Op de tast bewoog hij zich gebukt verder. Voorzichtig als een blinde voelde hij naar links, naar rechts, naar boven en naar voren of er geen scherpe stukken waren waartegen |
||||||||