- 136 -

-- Ja, en?

-- De directeur heeft de professor twee miljoen vijfhonderdduizend frank aangeboden om samen met zijn aanhangers de moderne wiskunde door te drukken.

-- Wat! Twee miljoen...! En wie zijn die aanhangers?

-- Voornamelijk Waalse inspecteurs. Maar wees gerust, 't zal ze toch nooit lukken. We zijn er allemaal tegen.

-- Let maar op, antwoordde henry bedachtzaam...

Inmiddels richtte het ministerie gratis cursussen van moderne wiskunde in, die de leraars uit vrije wil konden volgen. Maar de grote meerderheid weigerde er gewoonweg naar toe te gaan, overtuigd dat de klassieke wiskunde de beste was en dus ging blijven. Toen ze echter in juli met vakantie naar het buitenland waren vertrokken, verving de regering de klassieke wiskunde door de moderne op het leerplan. Na de vakantie was het protest tevergeefs. "Gij hebt de mogelijkheid gehad de cursussen te volgen", klonk het kortaf. Alzo ontstond er echt een mistoestand: de wiskundeleraars moesten nog zelf de leerstof blokken die ze 's anderendaags aan hun leerlingen moesten uitleggen. De lesgevers kenden dus maar evenveel als hun leerlingen! Om dan nog maar te zwijgen van de ouders en grootouders bij wie de kinderen te rade gingen over die 'vectoren, verzamelingen, koppels en relaties'. Over die laatste twee kregen ze tot hun leute soms wel een verkorte biologische uitleg... Voor henry was het invoeren van die nieuwe wiskunde echter geen probleem meer, want... hij was studiemeester en hij bereidde zich in het geheim voor om het onderwijs te verlaten.

HIJ  HIELD  VAN  ZIJN  VROUW  ÉN  WILDE  MET  HAAR  EEN  FIJN  GEZINNETJE  STICHTEN  'TOT  DE  DOOD  HEN  SCHEIDT'.  MAAR...

De grijsharige, hoogbejaarde maar zeker niet ouderwetse tante Eveline dronk elke dag 'haar' paar glaasjes Elixir. Zevenendertig graden! Haar man was al een tijdje gestorven en in haar laatste jaren had deze kinderloze, verre tante van Monique besloten zich niet al te zeer in haar huis, gelegen op De Pintelaan, op te sluiten en het leven van de beste zijde te bekijken. 't Geld kon niet op. Als eigenares van vier woningen had ze reeds een eerste weliswaar klein huis verkocht om eens extra de bloempjes te kunnen buitenzetten. En bijna elk weekend reed ze mee in Dikmans' bijzonder klein, rood Fiatje 600, waarin henry samen met haar, Monique en Madam Moeilijk rondom de grote, dikke chauffeur als sardienen in een blikje samengeperst zaten, om hen in een restaurant of snackbar te trakteren. Madam Moeilijk had de aangeboren eigenschap om zich steeds maximaal te interesseren voor mogelijke erflaters en in het bijzonder voor erftante Eveline. Daaraan had Dikmans deze permanente wekelijkse rijopdracht te danken. Maar, dacht henry, wat zou deze kleine, levenslustige weduwe doen als ze kon kiezen tussen volop genieten van haar oude dag of domweg een erfenis nalaten? 't Was voor hem duidelijk dat tante Eveline al haar huizen ging verkopen, misschien met uitzondering van haar verblijf op De Pintelaan, al was het maar om Madam Moeilijk