- 220 -

-- Dát nog beter! Gij speelt toch hoog spel, hé, man. Zo'n belangrijke opdracht en gij riskeert die niet te mogen uitvoeren! Enkel en alleen omdat gij hebt nagelaten uw toegangsbewijs tijdig te vernieuwen. Dat zal commandant Robyns graag horen!

-- Gij gaat dat nu toch ook niet aan hem vertellen? smeekte de 'vrek' terwijl zijn knieën serieus knikten van schrik.

-- Nee, man, ge moogt vandaag zelfs bij commandant Robyns gaan fotograferen. Ge ziet dat ik u niet wil ruïneren. Maar ik verwacht daarvoor van u wel twee dingen. Ten eerste wil ik dat gij in de toekomst ook onze matrozen niet meer blut zet. Is dat voor u mogelijk?

-- Ja.

-- En ten tweede wil ik dat gij een nieuw toegangsbewijs in bezit hebt. Eerder komt gij hier niet meer binnen. Is dat duidelijk?

-- Ja, luitenant.

-- Mannen, breng meneer naar de korpscommandant, gebood henry de NP's, en breng hem na zijn opdracht tot aan de postcommandant. Nog een goeie dag, meneer.

's Anderendaags begon nog maar de leute. Door al die drukte over dat toegangsbewijs was de 'vrek' zó zenuwachtig geworden, dat hij er niet meer aan gedacht had om een filmrolletje in zijn toestel te steken. Bijgevolg kon hij geen enkele foto van commandant Robyns met zijn hoog bezoek komen voorleggen. Toen de anders zo kalme Robyns dit vernam, werd hij op de 'vrek' kwaad, maar dan ook echt kwaad...

Daar waar henry zich vertoonde, was er sensatie en ontstonden er anekdotes en dat bracht leven in de brouwerij. Ook de nachtwakers, die van nature zeer onopvallend hun job deden, kwamen in actie. Eén van hen klopte op een morgen volledig uitgedost bij henry aan.

-- Luitenant, ge moet mij eens bekijken. Zó doen ik en mijn collega's onze rondes.

-- Ja, dat weet ik. Wat is daar mis mee?

-- Maar, luitenant, dat is niet te doen! Stel u voor dat ik tijdens een nachtronde plots oog in oog kom te staan met een inbreker. Hij springt vanachter een hoek en ik moet reageren. Indien nodig, laat ik eerst mijn hond op hem los. Als dat niet nodig is, heb ik nog een groter probleem, want daarna heb ik mijn twee handen nodig om mijn SA FN.30 van mijn schouder te nemen, het magazijn met de munitie uit mijn zak te halen en op dat geweer te plaatsen, de veiligheid af te zetten, de kolf tegen mijn schouderholte aan te drukken...

-- Ja, ja, en te mikken, enzovoort, enzovoort, dat weet ik wel allemaal, maar vertel alstublieft verder, moedigde henry hem aan, want hij zag het allemaal in zijn verbeelding al gebeuren, precies alsof het vóór zijn ogen afspeelde. En wat is nu het probleem? vroeg hij ondeugend, hoewel hij al wist wat de eerste matroos-nachtwaker verder ging vertellen, want hij wilde verder genieten van het filmpje.

-- Maar luitenant toch! Ondertussen moet ik toch met mijn PRC10, die aan mijn andere kant hangt...

-- Ja, moet ge met die onhandige 'banaan' de postcommandant verwittigen, onderbrak henry hem nadenkend, maar doe alstublieft voort.