|
- 356 - |
|||||
|
|
|||||
|
Nu begrijp ik waarom die vrouwen je altijd en alleen voor zich wilden hebben. Maar dát kon jij voor hen natuurlijk onmogelijk waarmaken. Hoe heb je dat dan opgelost? Gelukkig had ik dat probleem voorzien. Daarom had ik hen ook nooit verteld waar ik woonde of werkte. En nog een geluk dat ik bij de Zeemacht was.
Hoezo? Awel, toen ze dus begonnen aan te dringen om definitief voor hen te kiezen, vond ik door mijn beroep altijd een goeie uitweg. Ik wilde hen zeker nooit beledigen of kleineren. Dus zonder uitleg uit hun leven verdwijnen, vond ik lomp. Zo vertelde ik hen dan maar op een voorzichtige manier dat ik 's anderendaags moest inschepen voor een zeer, zeer lange vaart. En ze mochten zeker niet op mij zitten wachten, was mijn boodschap. Ik moest hen natuurlijk telkens troosten. Ik had er zelf spijt van. 't Was een leugentje om bestwil, om erger te voorkomen. Of ze mij konden schrijven? Op zee heb ik geen adres, ontgoochelde ik. Wanneer ik ging terugkomen? Dat wist ikzelf niet, dat hing van de opdrachten af. Enzovoort, enzovoort. Op die manier is het altijd goed afgelopen.
Vierendertig keer zo'n meisje moeten troosten? Dat was niet gemakkelijk. Eén keer heb ik het niet moeten doen. Dat was die keer toen ik die kakmadam was tegengekomen. Haar nek was dikker dan haar kop. Ze kon niet nalaten de mensen rondom haar te vernederen. Plots eiste ze per se mijn aandacht op. Ze vond zichzelf het belangrijkste mens van de wereld. Ik heb de pest aan zulke personages. Heb jij d'r al zulke ontmoet?
Ja, natuurlijk. Wat is er toen gebeurd? Ik heb ze op mijn manier een lesje in bescheidenheid geleerd. Ze wilde me 'beter leren kennen' en ik heb ze toen meegenomen naar een chic hotel, in een chique kamer, op een chic bed. Hoe kon het ook anders, hé. Kwestie van haar - hoe zal ik het zeggen? - in de juiste stemming te brengen. Ze zwierde met grote gestes al haar kleren af. Die vlogen zomaar in de rondte. Ik dacht nog bij mezelf: 'Dat moet daar in haar villa ook nogal proper zijn!'
|
|||||
|
|
|||||
