- 637 -
Maar was het wel de waarheid wat ‘ze’ in België over de Walen vertelden? Dat die de moslims en andere immigranten zó hevig steunden dat daaruit voor Vlaanderen zoveel negatiefs voortvloeide? Indien dat zo was, dan voelde henry dat hij een totale rechtsomkeer in zijn leven moest maken. Maar vooraleer hieromtrent een definitief standpunt in te nemen, besloot hijzelf persoonlijk in Wallonië specifiek hierover poolshoogte te gaan nemen: wat was nu werkelijk de houding van de Walen tot de Vlamingen? Voor henry heel simpel om dit te weten te komen: hij was immers in Ellezelles gehuwd, sprak vloeiend Frans en werd daar door de meesten voor een Waal aanzien, dus de geschikte persoon om zich onder de Walen te mengen en hen te gaan doorgronden. Maar terwijl hij daarmee zo discreet mogelijk bezig was, viel hij van de ene verbazing in de andere. Wat zijn voorouders en hun tijdgenoten onder het gezag van Franssprekende Belgen, zowel Walen als franskiljons, hadden meegemaakt, was onaanvaardbaar, ja zelfs misdadig. En zelf had hij als militair officier ook al enkele harde noten met een paar Franstalige oversten moeten kraken, maar hij had gedacht dat zulke tijden in België op de dag van de tweede millenniumwisseling toch voorbij waren. Neen dus. En dus interessant voor de lezer om de officier-kunstschilder henry eens te interviewen over een België dat zich desondanks tot die periode wist staande te houden. * * * * * Interview met henry Je naam klinkt Franstalig. Was dit in Ellezelles een voordeel? Ik kreeg de indruk van wel. Nochtans spreken sommigen hem buiten Wallonië ook in het Engels of Duits uit: “hènry” of “heinry”. Eigenlijk is het een naam die ontstaan is bij de Germanen. Het gedeelte ‘hen’ betekent ‘huis’ en uit het gedeelte ‘ry’ is ‘roi’ ontstaan omdat dit ‘koning’ betekent. Dus: de koning des huizes. Gek, hé, want mijn vrouw heeft thuis evenveel recht van spreken als ikzelf. Alleen maar thuis? Haha! Buitenshuis ook natuurlijk. Dat is een goeie! Ik heb je toch al een keer kunnen doen lachen… Ja, bij vrienden lukt dat nog altijd. Ben jij dan naar Ellezelles vertrokken om er te spioneren? Howow! Spioneren is straf uitgedrukt… hoewel. Maar nee, het zijn de Walen zelf die me eigenlijk op de gedachte brachten om bij hen te onderzoeken of het waar was wat zíj over de Vlamingen en Vlaanderen vertelden. Kijk, ik kwam in Wallonië al enkele jaren regelmatig sinds mijn huwelijk, begin 1993. Zó regelmatig zelfs, dat de Walen me in Ellezelles tot hun Ridder en hun Mosselkoning promoveerden. De burgemeester, de prominenten en de inwoners zelf van Ellezelles nodigden Timi en mij uit op al hun feestelijkheden. En dat zijn er nogal wat! Zelfs de omliggende gemeenten inviteerden ons, want ook daar wilden ze ‘ce grand artiste’ zien. Ze wilden dat ik er ook regelmatig met mijn schilderijen exposities inrichtte. En op een van de feestjes is het begonnen. Wat begonnen? De uiting van hun minachting voor de Vlamingen, ja zelfs hun haat tegen de Vlamingen. Ik kon mijn oren niet geloven. Tot op dat feestje had ik daar nog niets van gemerkt, maar daarna dacht ik: “Zijn die geruchten in Vlaanderen dan toch waar?”