- 670 -
Dan moesten ze haar als klant weigeren, vind ik. Natuurlijk, maar in die paardenwereld speelt het geld een te grote rol. Met als gevolg, dat veel paarden een ingezakte rug krijgen van te zware ruiters en met zo’n kromme wervelkolom veel te veel pijn lijden. En dat is nog niet alles. Op een dag bracht een Waal een groot, mooi paard binnen, dat volgens hem een kampioen ging worden in de jumping, het hoogspringen. De Waalse manegehouder heeft toen met zweepslagen dat dier de stuipen op het lijf gejaagd om het almaar hoger en hoger en nog eens hoger te doen springen. Schandalig. En heeft men je al eens verteld hoe een merrie van die ‘edele dieren’ daar wordt verkracht? Waarom is dát nu nodig? Awel, ja, dat dacht ik ook: waarom is dat nodig? Laat een hengst en een merrie samen op een weide grazen en als ze elkaar graag zien, zal de natuur wel zijn gang gaan. Maar nee, dat moest volgens die stoefende Waalse manegehouder anders gebeuren. Hij nam een bezemsteel met aan het uiteinde een lus. Hij stak de bovenlip van de merrie in die lus en wrong die lus met die lip erin om tot wanneer het zó penibel werd, dat de tranen in de van schrik uitpuilende ogen van de merrie sprongen en ze van pure pijn niet meer durfde of kon bewegen. Dan wreef hij haar vaginaal vocht over de neus van de hengst, waardoor die niet anders kon dan zijn driften op haar bevredigen. Wie is nu volgens jou het beest? Het is wreed dat zoiets mag en kan gebeuren in een beschaafd land als België. En wat me ook opviel, was dat bijna alle klanten van die manege vrouwen waren. Op hen trachtte die Waalse manegehouder indruk te maken door regelmatig op een zeer groot paard statig als een wereldveroveraar door de gangen van de manege te paraderen. Ik heb hem ten andere in die weken niet anders zien doen dan paraderen. En dat lukte bij die Waalse vrouwen blijkbaar, want Timi en ik zagen hem zo nu en dan in donkere hoekjes verdwijnen met een vrouwelijke klant. En het kon hem zelfs niet schelen dat zijn echtgenote dat zag. Ook op Timi trachtte hij indruk te maken. Ze vertelde me zelfs dat hij ook haar poogde te verleiden. Vertelde ze je dat? Ja, Timi vertelt me alles. Nu ik Timi zowat begin te kennen, denk ik dat hij bij haar zeker bot ving. Ja, zo’n zielig paardengastje heeft bij een officiersvrouw natuurlijk geen schijn van kans. En bovendien weet Timi het: als ze zich kan verbeteren, mag ze van mij altijd vertrekken. Ik hou zielsveel van haar, maar ik ben niet jaloers en ik zal haar niet tegenhouden. Als ik het goed begrijp, heeft Timi hem afgewezen. Hoe reageerde hij daarop? Hoegenaamd niet ridderlijk. En nochtans had ik hem al enkele keren ferm geholpen. Zoals die keer toen er daar een helse wolkbreuk was losgebroken. Het regenwater stroomde van alle kanten in zijn stallingen en zijn hoofd was op hol geslagen. Ik heb toen de leiding overgenomen en met vereende krachten zijn we de toestand meester gebleven. Ook was het me in al die weken niet te min geweest om de stallingen te helpen uitmesten. Het interesseert me wel hoe hij op die afwijzing van Timi reageerde. Als een klein kind dat zijn goesting niet had gekregen. Het begon allemaal in mei 2002. Vanuit de motorhome kwamen we zo veel mogelijk elke dag in de stal van Red Sky, die ons zó graag zag, dat hij ons uit zichzelf kusjes en likjes begon te geven. Alles wees er dus op dat Red Sky een droom van een paard ging worden. We hadden voor hem een Amerikaans zadel gekocht – zo een zadel is veel beter voor de rug van een paard – en Timi was zeer goed in staat om Red Sky ook daarop te berijden. We hebben de manegehoudster zelfs moeten aanleren hoe ze een Amerikaans zadel moest optuigen, want ze kende dat niet. Maar toen gebeurde wat men van een klein kind kan verwachten.