- N m13 h22,4 -
Ook zou henry zich jarenlang het granaatwerpen herinneren van een matroos, die hij lachend de 'perfecte theoreticus' noemde. In de lessen had die matroos altijd ál zijn punten behaald en zelfs in de 'put' waren zijn bewegingen en houdingen perfect. Na het bevel "Werpen!" bewoog zijn rechterarm eerst twee keer foutloos in een mooie boogvorm over zijn hoofd. Bij de derde keer wierp hij... en dan liep er iets mis.
-- Rechtop blijven staan en kijken of uw granaat op het doel valt! beval henry ook nu weer.
De granaten waren goed afgesteld en lieten toe dat henry nog het bevel "Liggen!" kon uitroepen nadat de granaat op het doel was gevallen; hierbij wierpen zowel de matroos als hijzelf zich op de grond achter de borstwering. De ontploffing met een gevaarlijke zone van tien meter kwam dan een paar seconden later.
Maar bij de 'perfecte theoreticus' was er helemáál geen granaat te zien die op het doel viel... Seconden gingen voorbij en henry speurde naar enig bewegend voorwerp dat kon overeenkomen met een granaat... Waar was die granaat gebleven?! Nochtans had henry hem duidelijk in de hand van de matroos gezien bij het begin van de derde beweging. Plots besefte henry dat de hand de granaat misschien te vlug had gelost en dat deze verticaal de hoogte was ingeslingerd. Nog nooit gebeurd!
-- Liggen! brulde henry. De matroos plofte op de grond en henry wierp zich boven op hem. Hij was immers verantwoordelijk voor zijn leven. De seconden kropen traag voorbij. Waar ging die granaat vallen?! Juist naast henry? 't Waren bange momenten en henry wist dat hij misschien zijn allerlaatste 'goede scoutsdaad' volbracht.
Maar hij had geluk: de granaat was juist over de borstwering gevallen. Daar was een gracht vol water. De ontploffing zorgde voor een enorme waterzuil, die op henry neer kwam. Met als gevolg dat de 'perfecte theoreticus' poederdroog via de uitgang bij zijn peloton kwam, terwijl luitenant henry druipnat te voorschijn kwam en de matroos overstelpte met verwijtende opmerkingen. Het peloton barstte dan ook in een schaterlach uit en luitenant henry, gekend om zijn luide, gulle lach, deed volop mee. Hij was content dat zijn manschappen hun opgekropte schrik op die manier konden ontladen.
Van tijd tot tijd was er een granaat die op het doel niet ontplofte. Volgens de voorschriften moest de ontmijningsdienst van de marine in zo'n geval verwittigd worden. Maar hierdoor was er te veel tijdverlies. Daarom sprong henry in zo'n geval, na een paar minuten wachten, uit de 'put', liep tot bij de blindganger, legde er een tweede ontgrendelde granaat naast en sprong dan vlug achter een nabijgelegen heuveltje. Na de dubbele ontploffing konden zijn manschappen verder doen. Kwestie van het avontuurlijke aan het nuttige te paren...
