- N m17h47,19 -

GUIDO  GEZELLE

Kort na de oorlog was het evident dat de mensen geen grote reizen konden ondernemen. Niettemin namen de ouders van henryEC sporadisch de trein naar Brugge, omdat zijn moeder Clarisse Verkouille van die Scone afkomstig was en daar nog familie had wonen. Alzo leerde henry reeds als klein kind een ietsepietsje van het 'Venetië van het noorden' kennen. Tijdens één van die zeldzame bezoeken wou henry voor zijn moeder een geschenkje kopen en had in een winkeletalage zijn ogen uit zijn kopje gekeken aan een halfverheven houtwerkje, dat een ouderwets keukentje verbeeldde. Zulke dingetjes waren toen in de mode. Terug bij de familie gekomen, schraapte henry vlug zijn spaarcentjes bijeen.

-- Papa, kunnen we nog eens naar de Steenstraat gaan? vroeg hij.

-- Terug naar de Steenstraat? Maar jongen toch, we moeten straks terug met de trein naar Gent.

-- Toe, papa, toe, fluisterde henry, mama mag het nog niet weten. Ik wil voor mama nog een cadeautje kopen.

-- Dat kunt ge toch in Gent ook doen.

-- 't Is iets schoons. Ik weet niet of ze dat in Gent ook verkopen.

-- Wat is het dan?

-- Een mooi keukentje in hout. In die winkel vóór die grote kerk staan er verschillende in de vitrine.

-- Allee, kom. 'k Zal het nog vlug gaan halen. Geef me maar uw centjes. Gij blijft hier, want ik kan vlugger gaan.

-- Ja, papa, zie henry glunderend, maar kies er het schoonste uit.

De teleurstelling was groot toen zijn vader terug kwam.

-- En... Hebt g' het gevonden, papa?

-- Ja, jongen, maar ik heb nog iets beters meegebracht: het mooi ingelijst gedichtje 'Moederken' van Guido Gezelle. Dat zal mama meer appreciëren dan die minikeukentjes.

Beteuterd keek henry naar het onbeduidend, plat, rechthoekig pakje... en begon te schreien.

Pas als puber, toen hij volop boeken begon te lezen, zou henry inzien dat zijn vader gelijk had: 'Moederken' was oneindig veel meer waard dan die modesnufjes uit de winkels.

En nog veel later, toen zijn moeder was overleden en z'n broer Patrick in haar Oostends appartement aan hem vroeg wat hij van het ouderlijk meubilair wilde meenemen, nam hij het ingelijst 'Moederken' voorzichtig van de muur en bracht het naar Gent, waar hij het bij hem thuis tot het einde zijner dagen een ereplaatsje in zijn living gaf.

Voor de priester-auteur Guido Gezelle koesterde officier-kunstschilder henryEC een diepe bewondering. In zijn bibliotheekkast pronkten ten andere twee met stijve kaften ingebonden dichtbundels van deze woordtovenaar tussen zo'n vierhonderd andere uitgelezen boeken. Uit de dichtbundels waren 'Moederken' en 'Het Schrijverke' henry's twee topfavorieten.