- N m17h47,22-
Na deze toespraak kwam mevrouw Kermer naar henry, nam diens hand vast en trok hem zachtjes mee naar het schilderij om hem nog enkele vragen te stellen. Ze vertelde hem daarbij, dat ze haar man tot op dat ogenblik nog maar tweemaal zo geëmotioneerd had gezien: de eerste keer gebeurde dit enkele jaren voordien bij 't sterven van zijn vader. Ook de generaal kwam henry warm de hand schudden. Tijdens de receptie wilde de generaal dat er van het doek nog vele foto's werden genomen waarop hijzelf, zijn echtgenote en henry moesten staan.
Het werd een late dag... Terwijl de generaal tot op 't laatst op de dronk bleef, vertrok mevrouw Kermer iets vroeger en nodigde henry hierbij uit om het schilderij ASAP naar haar villa aan de rand van Brussel te brengen. Kort na haar vertrek willigde henry, samen met zijn collega Ben Cammaert, haar wens in. In de magnifieke villa, die uit een mooi gemaaide grasglooiing verrees, wees mevrouw Kermer hen tijdens het innemen van enkele glazen fijne drank de ereplaats aan die het schilderij in haar grote, rijkversierde living ging krijgen.
*
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
*
Het discours van henry is zeer vrij vertaald in het Nederlands om het zelfde effect te beogen:
Generaal, Mevrouw, Heren Officieren, Beste Vrienden,
Ongeveer zeven maanden geleden hebben de afgevaardigden van onze "Voorzorgskas Officieren" me gevraagd om een doek te maken, een portret van onze Generaal, om hem dit als afscheidsgeschenk te overhandigen op het moment dat hij in ruste gaat. Awel, dat was de moeilijkste opdracht in mijn loopbaan als kunstschilder. Inderdaad, het geschenk moest een verrassing worden en daardoor moest ik schilderen... zonder model!
Om dit probleem op te lossen werd een militaire fotograaf ingeschakeld om de Generaal vanuit alle mogelijke gezichtshoeken te fotograferen zonder dat hij dit verdacht zou vinden. Dat verklaart waarom er in de laatste tijd in SGP zo veel feesten werden georganiseerd!!
Maar al die foto's waren voor mij nog niet voldoende, want op geen enkele vond ik de kleur terug van de ogen van onze Generaal. Een belangrijk detail, dat ik op een bepaalde dag aan mijn schilderij zou moeten toevoegen. Daarom nam ik de dag nadien contact op met commandant Dumont en zei hem: "Freddy, ik moet de kleur kennen van de ogen van de Generaal." Dit gesprek greep plaats in het bureau van Dumont, juist naast dat van de Generaal. Ik had me er natuurlijk eerst van vergewist dat de dubbele tussendeur goed dicht was en dat de parlofoon buiten werking stond.
Daardoor komt het, Generaal, dat u op zekere dag bij het verlaten van uw bureau plots Freddy zó dicht bij uw aangezicht zag kijken, dat ge hem uiterst verbaasd hebt aangestaard... Maar we mogen dus gerust zijn: 't was maar om de kleur van uw ogen te kunnen zien. Freddy is dan naar mijn bureau gekomen en zei me: "Kijk, ik denk dat ik mijn opdracht goed heb vervuld, maar ik vrees sterk dat de Generaal me vanaf nu verdenkt dat ik 'speciale maniertjes' heb."
Alzo kunt u merken, dat dit schilderij al een geschiedenis had vooraleer het voltooid was. En zoals elk goed geslaagd schilderij, zo hoop ik toch, zal het hoe langer hoe mooier worden telkens als u er zult naar kijken.
Generaal, Mevrouw, Heren Officieren en Beste Vrienden, ik dank u voor uw aandacht.
