- N m8 h12,17 -
zich in de duisternis grauwe gestalten op de twee zijtrappen en hoofden boven de klapstoelen af te tekenen. Hij nam Moniques hand vast en leidde haar naar twee onbezette zitplaatsen op de laatste rij. Zolang de film duurde, konden ze nu rustig genieten van elkaars aanwezigheid. De achterste rijen werden graag opgezocht door jonge koppeltjes. Jongelui die mekaar reeds langer kenden, konden er een beetje vrijen, terwijl de paartjes die nog maar onlangs gevormd waren, zich tevreden hielden met gezellig handjes vasthouden of intieme omarmingen. In de jaren zestig vrijde men vóór het huwelijk met mate, uit vol respect voor het meisje.
Ook henry zag de film niet voor honderd procent... en Monique al evenmin... Net genoeg om het verhaal te snappen. Een goede film en een goed meisje en henry was al tevreden. "Houdt gij het uur in 't oog?" vroeg ze hem toen de film stilaan naar z'n einde liep. Hij liet haar even los en bekeek zijn polshorloge in het teruggekaatste licht van het filmdoek. "We zullen wel gans de film kunnen zien", stelde hij haar gerust. "Het ziet ernaar uit dat het een spannend einde wordt. 't Zou anders spijtig zijn voor mijn geld, hé." Maar de film duurde langer dan hij dacht. Monique werd hoe langer hoe onrustiger. "Kom, nu moeten we vertrekken," besloot ze een tijdje later, "of we missen hem." Met tegenzin verlieten ze de zaal. Hoe de film afliep, hebben ze nooit geweten.
Ze renden de trap af, de lange gang door. De halte lag op de hoek aan de overkant van de straat. Toen ze de straat op renden, hoorden ze hem net vertrekken. Volgens het uurrooster was hij een paar minuten te vroeg. Met de volgende kon Monique nooit op tijd thuis zijn. Wat nu? Monique werd bang, erg bang. "We doen het te voet!" Er restte hen slechts een kwartiertje om anderhalve kilometer af te leggen. Monique geraakte in paniek. "We zullen moeten lopen!" Ze had schoenen aan met halfhoge hakken, waardoor henry haar de ganse weg bij de arm moest ondersteunen en aanmoedigen. Hij trachtte haar voortdurend te kalmeren. Was dat lopen wel nodig? Een beetje te laat komen kon toch niet zó erg zijn. Maar Monique gaf niet op. De grote wijzer naderde onbarmhartig de twaalf. Bezweet en trillend op haar benen kwam ze de Vlierstraat ingelopen. Exact zestien minuten nadat ze uit de cinema kwamen, stonden ze vóór haar deur. Ze waren precies één minuut te laat.
Madam Moeilijk deed in hoogst eigen persoon open. "Te laat!" oordeelde ze met een nors gezicht. "Geen uitgang gedurende twee maanden!" snauwde ze Monique toe zonder uitleg te vragen. "Naar boven! En gij naar huis!" En de deur ging vóór henry's neus toe.
Het was onredelijk: de tekortkoming werd veel te streng gestraft.
Gedurende de volgende acht weken bleef henry zijn meisje tijdens de weekends trouw bezoeken en was bovendien genoodzaakt al die uren vriendelijk tegen Madam Moeilijk te babbelen...
