- N m8 h12,9 -

 

 

 

-- Wat drinkt ge? vroeg Dikmans. Een pintje?

-- Ja, graag, antwoordde henry terwijl hij anders nooit bier dronk en merkte dat zijn antwoord ferm geapprecieerd werd.

-- Mijn vrouw verontschuldigt zich. Ze moest ergens zijn.

-- Dat begrijp ik, mijnheer.

-- Dus, gij gaat aan uw hogere studies beginnen.

-- Ja, mijnheer. Landbouwingenieur.

-- Hoeveel jaar?

-- Vijf jaar, mijnheer.

-- Goed, goed. Ziet ge mijn dochter graag?

-- Ik denk het wel, mijnheer.

Dikmans bleef maar vragen stellen. Plots hoorde henry het verschuiven van een stoel in de keuken. Daar is Monique of haar moeder, gokte hij, maar deed alsof hij niets had gehoord.

-- Zo. We moeten straks weg. Ge wilt zeker Monique nog eens zien?

-- Als dat kan, ja.

Dikmans ging naar de deuropening. Blijkbaar kwam daar de trap naar beneden, want hij keek naar omhoog en riep Monique om naar beneden te komen. Haar vlugge voetstappen op de houten treden verraadden dat ze dit met plezier deed. Glimlachend drukte ze henry de hand.

-- Mag ik met Monique volgende zaterdag om acht uur naar de cinema gaan? vroeg henry nadat hij met haar enkele minuten had gebabbeld.

Dikmans fronste de lippen en knikte, waarna henry vriendelijk doch voorzichtig, zonder Monique een kusje te geven, afscheid nam en blijmoedig vertrok.

 

In de volgende weken en maanden leerden beide families elkaar beter kennen. En zoals het te verwachten was, zorgde Moeilijk vanaf het begin voortdurend voor spanningen.

 

 

 

 

henry met Monique,

het begin van een innige liefde

 

 

 

 

i