- 018 -

Edmonds krijgsgevangenschap liep tamelijk vlug ten einde. Op zekere dag verdeelden de Duitsers de Belgen, met uitzondering van de officieren, in twee groepen: Vlamingen en Walen. De Walen moesten blijven. De Vlamingen werden als taalgenoten beschouwd en derhalve bevoordeeld. Al wie Vlaams sprak - ook wel Nederlands genoemd - mocht naar zijn heimat terugkeren. En plots kwamen daar een hoop Walen, die het anders vertikten om ook maar één woord Vlaams te spreken, zich in weliswaar gebrekkig Nederlands presenteren. Ook zij mochten de camions op.

Toen ze Gent binnen reden, zat een zekere Jules naast Edmond. Jules veerde plotseling woedend recht. Op het voetpad zag hij zijn meisje wandelen arm in arm met een Duitse militair. Ook elders zagen ze meisjes met Duitse soldaten babbelen. Het werd een vreemde toestand, letterlijk en figuurlijk.

In de Jozef Vervaenestraat werd Edmond thuis geestdriftig verwelkomd door zijn vrouwtje Clarisse. Samen sprongen ze uitbundig de straat op om van de herwonnen, bedrieglijke vrijheid te genieten. Via de Naeyerdreef wandelden ze naar het gemeentehuis van Gentbrugge, dat midden in een mooi park met vijver lag.

<<<<< Het gemeentehuis van Gentbrugge. Ook later zal in het leven van kunstschilder henry dit gebouw een rol spelen. Het werd later het "oud gemeentehuis" genoemd. Het ligt aan de oostkant van Gent midden in een mooi park met vijver, waarin een romantisch eilandje ligt met witte pauwstaartduifjes. Het wordt dan ook druk bezocht door pas gehuwde koppeltjes om er enkele huwelijksfoto's te laten maken, Ook henry zal dit doen op zijn huwelijksdag met Monique. <<<<<

Maar daar waren te veel mensen. Ze wilden in hun geluk alleen zijn en sloegen rechtover de ingang van het park een wegeltje in. Plots doorkliefde een oorverdovend geronk de lucht. Een Duits gevechtsvliegtuig scheerde laag over de grond in hun richting. Edmond nam geen risico, greep zijn echtgenote bij de hand en trok haar het hoogopgeschoten koren in.