|
- 043 - |
||||
|
|
||||
|
een gebuur had beroep gedaan, toen ze haar huissleutel had
vergeten, omdat hij een identieke had. Bijgevolg begon ik bij alle buren aan
te bellen, op zoek naar die sleutel. In de kortste tijd stond gans onze
straat vol volk om me te helpen. En, ja, je raadt het al, op dat moment
arriveerden mijn ouders. "Er is in onze straat precies iets
gebeurd," zei mijn vader en ze versnelden hun stap. Toen hij ons huis
naderde en zag wat er gaande was, ageerde hij direct. Eerst opende hij vlug
de deur, bekeek dan mijn broers handje, waarvan de vingertjes nog zó fijn
waren dat ze gelukkig niet eens gebroken waren. Maar daarna... Daarna bekeek
hij mij en zijn ogen spraken boekdelen. Ik rende van hem weg, recht de gang
in, recht de trap op. En hij achter mij. Ik moet reeds
in die tijd vlug hebben kunnen lopen, want pas op de tweede verdieping, in de
voorzolder, heeft hij me kunnen inhalen. Maar dáár kon ik niet meer
ontsnappen. "Broek af!" zei hij dreigend. Ik had schrik. Nog nooit
had mijn vader me zo behandeld. Daarna legde hij me over zijn knie en daar
heb ik mijn eerste en tevens laatste pak slaag gekregen, op mijn bloot
zitvlak. Ik herhaal het nogmaals: ik had het
verdiend. Ik had het mezelf nooit kunnen vergeven als mijn broer door mijn
schuld invalide was geworden. Nog meer dan voorheen wilde ik sindsdien voor
hem blijven zorgen. Welbeschouwd versterkte dit voorval mijn
verantwoordelijkheidsgevoel voor al wat later onder mijn toezicht kwam.
|
||||
|
|
