|
Kortom, op school liep het gesmeerd.
Ja.
Hoge cijfers voor alle vakken. Mijn klasgenoten noemden mij een
"krak" maar waren niet jaloers: door mijn meelevend,
hulpvaardig karakter waren ze allemaal mijn vriendjes. Uitgenomen één: de
mouwveger van de klas. Vriendelijk zijn tegenover een goedhartige onderwijzer
is normaal. Maar een slijmbal, die alleen maar
vriendelijk is tegen een overste om er profijt door te verkrijgen, veracht
ik. Als men iets wil bekomen, moet men er hard voor werken.
Heb jij hard
moeten werken op school?
Natuurlijk.
Bovendien kreeg ik in elke blokperiode een aanval van een erg pijnlijke
oorontsteking. Dat was dus tweemaal per schooljaar. Je weet wel: als gevolg
van de otitis die ik in de kolonie had opgelopen. De dokter schreef me wel
oordruppels voor om de pijn wat te verzachten, maar voegde er aan toe dat dit
slechts zou eindigen in mijn puberteit. En hij heeft gelijk gehad. Maar
ondertussen waren die pijnscheuten enorm. 't Was
precies alsof men drie weken lang met scherpe naalden in mijn binnenoor stak.
En alzo moest ik mijn examens voorbereiden. Op
school wist hier niemand van. Klagen zou toch niet helpen en alleen maar
vervelend zijn voor anderen, dacht ik. Ik beet mijn pijnen af en wist dat
alleen ik die "vijand" moest overwinnen. Het heeft me wel gehard.
Op het einde van de lagere school was ik één van de laureaten van de
provinciale opstelwedstrijd. Ik ontdekte in die periode ook dat ik veel geluk
had gehad. Immers, vooraleer naar de middelbare school te gaan, werden
proeven afgenomen door het PMS-centrum. Daar waren ze verbaasd dat ik als
elfjarige reeds een goed inzicht had in de 'wet van
vraag en aanbod', wat natuurlijk nog niet op het programma van de lagere
school stond. Mijn ouders werden met mij nadien uitgenodigd en ingelicht dat
ik een zeer hoog intelligentiequotiënt had en elke studierichting aan kon,
maar... dat ik ook lui van aard was. Ja, ja! Lui..
voor zover als dát maar kon! En met dat hoog IQ, daar valt ook niet mee te
stoefen, hé. Ha, ha! Men is er gewoonweg mee geboren. Maar een hoog IQ
is wel mooi meegenomen. Dat verklaart misschien het geluk dat ik had om me na
het eerste leerjaar zo vlug te kunnen herpakken.
Kreeg je na
elk goed schoolrapport van je ouders een geschenk?
Gelukkig
niet. Ze waren verstandiger dan dat. Een kind moet beseffen dat het leert in
zijn eigen belang, voor zijn eigen toekomst. Maar zo nu en dan een cadeautje
doet wel eens deugd.
En wat was
dat dan?
Ik
moet er terug om lachen als ik er aan denk. Ik had toen nog een uitgebreide familie en de kern kwam regelmatig samen. Van hen
kreeg ik soms iets. Eens mocht ik van mijn vader als beloning mee naar het
voetbal. 't Was nog de grote tijd van Racing Gent
tegen de Gantoise en ik mocht op de eerste rij
staan om alles goed te kunnen zien. Het was in 't
putje van de winter en ik stond met mijn voeten diep in de sneeuw. Terwijl al
die mensen daar aan het roepen en tieren waren, voelde ik mijn tenen stilaan
vervriezen. Na de wedstrijd was mijn vader één en al enthousiasme, maar ik
ben omzeggens nooit
|
