- 116 -

 

RAPPEL

's Namiddags moesten ze 'rappels' uitvoeren. Een 'rappel' is in de vaktaal van de bergbeklimmers een manier om af te dalen langs een steile bergwand. Nadat henry met zijn peloton de 'piste du risque' had gedaan, vernam hij dat er zich 's morgens bijna een ongeval had voorgedaan in het Franstalig peloton. Een Waal was tijdens z'n rappel op de 'Boel' met de voet gekneld geraakt op deze rots in een gat dat even groot was als zijn bottine. Doordat zijn handen ondertussen te vlug langs het touw naar beneden gleden, hing hij verscheidene minuten aan zijn ene voet hulpeloos ondersteboven. En dat op twintig meter hoogte! Direct had een para-instructeur boven op de rots een touw aan de zelfde boom vastgemaakt, was tot naast de bibberende Waal gedaald, duwde het touw terug in zijn handen en beval in 't Frans: "Hier, hou het touw goed vast. Niet lossen. Ik ga nu uw voet loswrikken. 't Zal pijn doen bij het omslaan tegen de rots. Zeker niet lossen!" De interventie van de para was uiteindelijk goed afgelopen, maar de Waal durfde aan geen verdere testen meer deelnemen.

Een goed vooruitzicht voor de Vlamingen...

 

Tijdens het middagmaal waren ze nochtans kalm. Ze waren door de harde oefeningen in Arlon en de reeds doorstane testen in Marche-les-Dames precies immuun geworden voor het gevaar. Maar was dat wel zo? Ze lachten, vertelden grappen en nochtans was zo nu en dan de spanning op de gezichten te lezen. Veel tijd om te eten en na te denken kregen ze echter niet. "Verzameling!" en alras gaf de pelotonsoudste de cadans aan. Langs de kant van de weg stapte hun luitenant mee. Voorop toonde een instructeur de weg. Ze hielden halt bij een bijna loodrechte muur van zowat tien meter hoog. Eerst leerde henry er hoe hij gebruik moest maken van het musketon en de gordelet en waarom hij een lederen beschermstuk op de schouder moest vastmaken.

 

 

 

 

>>>>> 

henry oefent hier

op een steile muur

een rappel in.

(Dia 1966)

>>>>> 

 

 

Nadat ze allemaal deze vaardigheid op de muur meester waren, vertrokken ze naar de Boel. Ze merkten direct dat deze rots haar naam waardig was: hoewel "maar" veertig meter hoog, zorgde ze voor de nodige problemen met haar bolvormig postuur.

 

 

 

>>>>> 

De Boel was half zo hoog

als het Gents Sint-Baafs

>>>>>