- 192 -

-- En hij wil bij de zeemacht blijven, voegde de majoor-geneesheer er aan toe, dat hebt ge mij onlangs verteld. Een familie van zeemachters, hé. Hoe groot is hij?

-- 1,68 meter.

-- Olala. Zijn gewicht is inderdaad te laag.

-- Dat is verklaarbaar. Zijn inspanningen als dienstplichtige. Daarna als beroepsvrijwilliger. In die situatie te jong voor een gezin met twee kinderen. Voortdurende kopzorgen. Nu die examens. Zenuwen. De navet, regelmatig Brugge-Gent over en weer.

-- Dat is nu eens schoon van u, zie. Gij helpt iedereen, waarom dus uw broer niet, hé? Ik zal eens met mijn collega in het CRS contact nemen. Ik breng u binnen enkele dagen op de hoogte, knikte de dokter bemoedigend.

-- Uw broer is aanvaard, lichtte hij henry op 't einde van de week in.

-- Ongelooflijk! Dokter, ik ben u zeer dankbaar.

-- Ik heb de aansprakelijkheid op mij genomen. Uiteindelijk ben ik al negen maanden verantwoordelijk voor uw broer, qua zijn lichamelijke toestand. Dus is het mijn plicht hem in goede conditie te houden. Ik heb het CRS beloofd, dat ik uw broer tegen de aanvangsdatum van zijn KTOO-opleiding op het vereiste gewicht zal hebben gebracht.

-- Mag ik u daarvoor enkele whisky's offreren?

-- Jazeker, want die onderhandelingen hebben mij wel wat speeksel gekost, man! glimlachte de majoor en gezellig pratend vertrokken ze naar de officiersbar.

Op 11 januari 1971 begon broer Patrick aan zijn studies in de SKOO, de school voor kandidaat onderofficieren; later werd hij een van de beste onderofficieren radiotelegrafisten-codeurs. Maar henry's zenuwen stonden door de onrust van de voorbije maanden erg gespannen. De anders zo gematigde man reageerde fel tegen alles wat verkeerd ging en zeker tegen de minste onrechtvaardigheid. Hij strafte zijn beste onderofficier-instructeur met vijf dagen kwartierarrest omdat deze zonder toelating vroeger naar huis was vertrokken. Hiermee werden de negentien overige instructeurs bijzonder voorzichtig in hun doen en laten. Als officier van wacht verdreef henry met zijn gewapend piket een indringer uit het munitiedepot en die mocht zich gelukkig prijzen, dat hij uit henry's klauwen was ontsnapt. Bij het lezen van een boek over Irma Laplasse en haar dochter wond henry zich erg op, omdat die twee vrouwen tijdens de repressiejaren als beesten waren behandeld. Vier dagen later begon henry, die anders nooit vloekte, de eerste dag van 1971 met een "Miljarde!". Na een dol eindejaarsfeest had hij immers de wekker niet gehoord en sprong na een nachtrust van slechts drie uur uit bed om per auto in vliegende vaart over besneeuwde banen in de mist naar Brugge te rijden; want hij was officier van wacht en moest zijn voorganger tijdig aflossen. Kort nadien riep hij een onderofficier ter orde, omdat die vóór een stemming in een commissie een onbeschoft standpunt had verdedigd: alle vrouwen moesten volgens hem in de zelfbedieningsmess van de onderofficieren evengoed in de