- 264 -

En je vrouw?

Monique? Die heeft zich nooit geïnteresseerd voor mijn schilderkunst. Ze ging liever bij haar moeder.

En hoe heb je Nand Van Dingenen leren kennen?

Ha! De Nand! Dat was ook ene, die liever zijn schilderijen buiten de centrale cirkel van 't pleintje tentoon stelde. Hij gebruikte hiervoor de drempel van de Europabank. Die was de zondag toch gesloten.

<<<<< De Europabank op de Kunstmarkt. <<<<<

Het klikte direct tussen Nand en mij. Hij vond dat alles in de maatschappij begon mis te lopen. Als ik niet in 't Galgenhuisje aan de toog hing of op mijn stoeltje aan het schetsen was, zat ik naast Nand op die drempel. Ik hoorde Nand graag bezig. Filosoferen dat die gast kon! Niet te doen. Hij flapte alles eruit. Zijn scholiertjes zullen zeker aan zijn lippen hebben gehangen. De manier waarop hij kon vertellen! Maar man toch, die heeft me daar op die drempel doen lachen! Hij vertrok van een idee en begon daaromheen een theorie te spinnen en vooraleer hij 't zelf besefte, kwam hij tot de bizarste conclusies.

Geef eens een voorbeeld.

Zoals hij dat deed... Neen, dat kan ik niet. Op een dag vertelde hij me, dat hij een schildersclub had gesticht. Naaktfiguren. "Ge moet ook eens langskomen," zei hij, "die vrouwen kleden zich zonder pardon zomaar uit. En 't kost ons bijna niets. Elk legt wat uit en ze zijn content." Ik heb hem toen duidelijk gemaakt, dat ik, bij de zeemacht zijnde, op dat gebied geen bijkomende behoeftes had.

Had je op de kunstmarkt ook regelmatig contact met de andere exposanten?

's Morgens verwelkomde ik hen vanaf 't Galgenhuisje en zo nu en dan maakte ik een toertje om met de 'Onafhankelijken' wat te babbelen.

En heb je daar veel verkocht?

Verkocht? Neen. Maar jongens toch! Niemand van de 'Onafhankelijken" heeft daar een werk verkocht. Toch niet in de periode toen ik er was. De wandelaars kochten enkel goedkope prullaria aan de waterpomp. 

Waarom stelden jullie daar dan tentoon?

We deden het zuiver voor de ambiance. Eén keer had ik bijna prijs. 'k Zat volop bezig met mijn flo-master en een tiental schetsen zwaaiden reeds vrolijk tussen mijn doeken. Plots stopte een reisbus vol vrouwen aan de rand van het pleintje. De eerste drie, die buiten kwamen, keken recht in mijn richting en kwamen vol bewondering en hoofdknikkend naderbij.