- 333 -
Hoe deed je dat? Vol verdriet kwam die jongen mijn bureau binnen met de overlijdensakte. Ik liet door mijn personeel meteen het dossier van die jongen trekken, dat we van het Klein Kasteeltje een hele tijd voordien hadden gekregen. Daarmee kende ik al zijn vroegere toestand. Nu was zijn moeder plots weduwe geworden. Als haar zoon nu zou worden opgeroepen, verloor ze ook nog haar tweede helper in haar winkeltje. Dat kon ze niet aan. Dat betekende voor haar het failliet. Meteen schrapte ik dus de oproeping van haar zoon, liet mijn personeel de betrokken legereenheden hiervan verwittigen en zocht met die jongen een oplossing voor de toekomst. Vlot opgelost. Maar op de keper beschouwd, hielp je hiermee eerder de moeder. Dat is juist. Maar wat was het leger met een jongen die op die manier zijn dienstplicht moest aanvangen? Zoiets moest verkeerd uitdraaien. Kijk, ik ben voor discipline, maar ik ben ook voor menselijkheid. Hebben sommigen hiervan geen misbruik gemaakt? Dat probeerden sommigen inderdaad. Zoals die drie stomdronken Prinsen Carnaval, die op een dag mijn bureau binnen kwamen. Alle drie werkelijk zo zat als een patat. Met hun kleurrijk carnavalesk hoofddeksel dachten ze me van hun prestigieuze status te kunnen overtuigen. "De deze hier," zegden twee van hen met een troebele blik en alle drie wezen ze hierbij gelijktijdig naar de jongste, "de deze moet normaal zijn dienstplicht binnen een paar weken beginnen. Maar gij, meneer de officier, gij begrijpt natuurlijk dat dit niet zal kunnen, want we zijn dan aan het feestvieren." Ik heb eens goed gelachen en mijn antwoord heeft hen  ontnuchterd... en een paar weken later kroop die jonge Prins Carnaval als piot door de modder. Haha! Maar was je niet omkoopbaar?  Sommigen hebben dat geprobeerd. Maar algauw was het alom gekend dat ik onomkoopbaar was. Kijk, in de privésector is het een andere situatie. Daar kan en mag men iemand op voorhand of nadien een cadeau geven voor een dienst waarvoor men bijzonder dankbaar is. Zolang het maar wettelijk blijft natuurlijk. Maar op een openbare dienst is dat anders. Als men bijvoorbeeld aan de stad of aan de staat werkt zoals ik, dan krijgt men een wedde die eigenlijk door de belastingbetalers wordt betaald. Zij betalen belasting om voor hen te zorgen! Als militair officier kreeg ik dus van de mensen een wedde om voor hen mijn plicht te doen, om voor hen te zorgen! Het zou onrechtvaardig zijn geweest als ik van die mensen ook nog eens bijkomende geldsommen of geschenken ontving! Dát zou oneerlijk zijn en dat is dus de reden waarom ik geen steekpenningen mag ontvangen. Dat geldt niet enkel voor mij maar voor al wie op een overheidsdienst werkt.