Boek-375

- 375 -

Hoe reageerde jij hierop?

Op een paar uitzonderingen na, zoals voor kunst en sport en geneeskunde, mocht een militair geen bijverdienste hebben. Ik wist dat mijn 'radarist' dit dus ook niet mocht. Maar ik had liever dat hij op die manier voor zijn gezin zorgde - dat beweerde hij toch - dan dat hij bijvoorbeeld zijn wedde in de cafés zou verzuipen. "Oké," zei ik tegen Vindevogel, "voor mij kan dat ook."

En kreeg hij effectief telkens vrijaf?

Ja, dat gaf ik hem al zolang hij bij mij werkte. Al enkele jaren dus. Maar op een dag stak hij terug zijn hoofd binnen en vroeg: "Commandant, mag ik deze middag om twaalf uur vertrekken?" Ik begreep niet waarom hij dat toen durfde vragen. Er was net een heel pak belangrijke dossiers voor de 'radarist' binnengekomen. Erg delicaat werk, dat met spoed en foutloos moest worden uitgevoerd. Elk foutje kon rampzalige gevolgen hebben. "Sorry, dat zal niet gaan," antwoordde ik eerst nog vriendelijk, "dat werk moet ge deze namiddag eerst afwerken." Hij weigerde mijn beslissing te aanvaarden en riposteerde: "Maar, commandant, dat kan toch gedaan worden door mijn milicien. Hij kan dat even goed als ik." - "Ik ben verantwoordelijk," benadrukte ik, "en ik kan zo'n belangrijk werk niet aan een milicien overlaten. Dat moet een onderofficier doen. Gij zult het dus doen. Gij moogt gerust de mensen die u verwachten, telefonisch verwittigen dat ge niet kunt komen." Hij ging eerst weg, terug naar zijn terminal. Toen kwam hij plots terug en zei: "Commandant, als ik niet mag vertrekken, neem ik mijn ontslag." Paf!

P o r t r e t t e n