- 384 -
En hij vliegensvlug naar dat hospitaal natuurlijk.
Nee! Kort nadien stond hij aan onze receptie. Ik liet hem naar mijn bureau komen. Hij wilde weten wat er was gebeurd. Terwijl ik het hem vertelde, wipte La Belle plots ook bij mij binnen. Ik stond perplex. Ze vertelde, dat ze in het hospitaal bij haar positieven was gekomen, elk doktersadvies had geweigerd en meteen een taxi had genomen naar 't ministerie. 't Was duidelijk: ze speelden met mijn voeten! Ik keek haar strak aan, gebood haar om haar job direct verder te gaan doen en beet haar partner toe, dat ik ging verder werken. Maar hij bleef zitten. Omdat hij weigerde te vertrekken, liet ik twee MP's komen en die hebben hem buitengezet.
En heeft La Belle daarna haar werk au sérieux genomen?
Kijk, ze mogen ermee spelen, maar niet te veel, hé. Bijna drie jaar had ik haar in dienst en in de laatste maanden had ik haar zelfs gewaarschuwd, dat ik geen gunsten kon blijven geven. Vergeet niet dat haar collega's drie jaar lang regelmatig haar werk hadden overgenomen, een duidelijk bewijs dat men in de militaire wereld mekander blijft helpen. Ik zei haar dat haar collega's nu begonnen te mopperen over haar onvoldoend werkvolume en haar antisociaal gedrag. Want, al tolereerden ze veel van haar, ik hoorde dat hun goesting om haar werk op te vangen als zij er niet was, voorbij was. Daarom had ik met haar een datum bepaald waarop ze al haar problemen moest opgelost hebben. Maar zelfs dat lukte niet. Op 17 september 1985 liet ik haar dan ook verplaatsen. Men stak haar in SGA, de aankoopdienst. Ze mocht nog blij zijn, dat ze in het zelfde gebouw mocht blijven werken.
Jullie hebben toch veel geduld met haar gehad. Heeft ze het in SGA beter gedaan?
Veel te veel geduld. En verschiet nu niet, hé... Een goeie week later, op 26 september, een donderdagmiddag, pleegde ze zelfmoord. Met een revolver.
Wablief! Zelfmoord?
Ik kon het niet geloven. Haar partner had wel drie vuurwapens, maar een suïcidale vrouw snijdt haar polsen door of gebruikt een overdosis pillen of vergif. Maar met een revolver... Dat doet een vrouw niet.
Wat was de mening van de politie?
Die wilde ook een sluitende verklaring, op papier. Ik had nog maar pas mijn personeelsleden verzameld en hen uitgelegd waarom ik afwezig ging zijn op haar begrafenis - "... ze berokkende ons allemaal te veel last en ze behoorde niet meer tot mijn schip" - of ik kreeg al een telefoontje van mijn goede vriend Freddy Dumont, luchtmachtcommandant en op SGP de ordonnansofficier van de generaal. "Zijt ge hier morgen, henry? Ja? Goed, want het gerecht wil u enkele vragen stellen in verband met haar overlijden." Direct daarna stak het gerucht de kop op, dat ik misschien wel iets met de dood van La Belle te maken had. Als ik door de gangen liep, verdween het lager personeel zo vlug mogelijk uit mijn gezichtsveld. Alleen de officieren en mijn eigen bemanning wisten beter. Ik kreeg er zelfs plezier in om me doorheen de gangen te verplaatsen.
