- 497 -
Op 23 februari vernam henry om halfzes via de radio dat president Bush een halfuur voordien beslist had om een grondoorlog te beginnen. De doortastende Amerikaanse generaal Schwarzkopf, die toen met een ongelofelijke flair zijn troepen regelrecht naar de overwinning leidde, deed qua spirit en uiterlijk henry met een glimlach terugdenken aan kolonel Bunckens, zijn baas van weleer. Bij COMOPSNAV kende men de ‘Golfoperatie’ onder de naam van Southern Breeze. Deze militaire operatie eindigde op 19 augustus 1991 met de terugkeer van de laatste mijnenjager Dianthus in Zeebrugge. Alle ingezette fregatten en mijnenjagers van COMOPSNAV hadden tijdens die operatie hun opdracht uitstekend volbracht: ze moesten het embargo van de bondgenoten tegen Irak versterken en een hele hoop zeemijnen vernietigen. Dat was hen goed gelukt. Commandant henry had zich in die maanden dag in dag uit en zelfs in de weekends uitgesloofd voor het organiseren van de Familiedagen, vijftien in totaal, en voor de driemaandelijkse aflossingen van de oorlogvoerende scheepsbemanningen. Die arriveerden of vertrokken op het vliegveld van Oostende. Elk vliegtuig dat landde met een bemanning die drie maanden in het oorlogsgebied had geopereerd, werd door de familieleden met veel getoeter onder eigenhandig gemaakte spandoeken verwelkomd. Geheel anders verliep het telkens voor de bemanningsleden die daar de week voordien per vliegtuig naar het oorlogsgebied waren vertrokken voor de aflossing. Daarbij vloeiden traantjes van hun kinderen en sommige echtgenotes. Het afscheid van het gezin en de familie moest dus in een rustige sfeer in de transitzaal kunnen gebeuren. Daarom, terwijl henry als pr-officier normaliter altijd ontvankelijk was voor de behoeften van de journalisten, garandeerde hij deze keer de privacy van de bemanningsleden en hun familie door te verhinderen dat opdringerige journalisten ongepaste sensationele foto’s konden nemen van schreiende familieleden. Twee voorvallen uit die periode zouden henry tot op het einde zijner dagen steeds bijblijven: ‘de vrouw die wilde scheiden’ en ‘de blote decolleteetjes’. Dat laatste vertelde henry altijd het eerst om de lachspieren los te maken. -- Commandant, er is een probleem, zei de eerste meester-chef toen henry zijn bureau binnenstapte, sommige poststukken arriveren niet op onze schepen die in de Golf opereren. -- Wablief? Brieven of magazines? -- Neenee, de brieven die we van hun familieleden en zo krijgen, sturen we natuurlijk door en die komen wel degelijk bij hen toe. Met de dagbladen is er ook niks aan de hand. Maar het probleem ligt bij de tijdschriften. Ik ga die telkens halen in het gazettenwinkeltje. -- Ja, dat weet ik en onze matrozen steken ze daarna in de postpakketten voor de schepen, beklemtoonde henry. -- Die postpakketten versturen we, vervolgde de chef, en ik hou dat al enkele dagen nauwkeurig in het oog. Alles is oké. En toch hebben enkele schepen ons al enkele keren gemeld dat er tijdschriften in hun postpakket ontbraken. -- Dan heeft iemand die er onderweg uitgehaald, maar wie? -- Ik denk dat ik dat weet, knikte de chef. -- Zeg het mij maar gerust, Willy, wie verdenkt gij dan? -- De moslims. Ik heb al onderzocht welke tijdschriften er telkens ontbraken. Het zijn keer op keer de tijdschriften waarin op het voorblad één of twee foto’s staan van vrouwen met decolletés.