|
’s Anderendaags
’s avonds laaide Sven van enthousiasme bij zijn thuiskomst en hij vertelde in
geuren en kleuren over Tamara en haar ouders.
-- Pa, ’t is ongelooflijk. Zo’n mooi meisje en zulke aangename ouders! Ze is achttien
jaar en is afgestudeerd als schoonheidsspecialiste en coiffeuse.
Haar moeder heet Ginette en is huisvrouw. Haar
vader heet Albert en is chauffeur van een procureur. Ik had eerst nog wat
moeite om hun huis in de Predikherenrei te vinden.
-- Dat ligt, zoals ik u getoond heb, nabij de
Kruispoort, zei henryEC. Hoe is Tamara van
karakter?
-- Ze is opgewekt en staat zeer positief tegenover mijn
ideeën. Ze is zelfs bereid om met mij een floristerie te beginnen.
-- Ja? Dat zou zeer goed zijn voor uw zaak, hé, Sven.
-- Ze willen u en ma eens leren kennen. Volgende zondag
treedt Radio BRT2 op in Koksijde-Dorp en ze gaan daar zijn. Kunt ge daar dan ook naartoe gaan?
|
Die zondag vertrok
henry met zijn echtgenote kort na tien uur in zijn Fiorino
over de autosnelweg onder een grijze hemel naar de Vlaamse kust. Sven
volgde op veilige afstand in zijn Panda. Toen ze onder een heldere, zonnige
hemel in Koksijde aankwamen, trakteerde henry zijn gezin eerst op een
lekkere lunch in een restaurant en daarna zochten ze in de grote tent van
BRT2 Tamara en haar ouders op. Die zagen ze al van ver zitten, aan een
lange tafel. Vanaf het begin wilde henry ervoor zorgen, dat het jong koppel
in spe niet de problemen zou kennen, die hij reeds
bij andere jonge koppels had zien opduiken. Meermaals had hij immers
gemerkt hoe het geruzie tussen twee schoonmoeders of schoonvaders
uiteindelijk tweedracht zaaide binnen een jong koppel, wat in sommige
gevallen zelfs tot een echtscheiding leidde. Daarom had henry zich
voorgenomen om de vader van het meisje meteen tot een van z’n beste vrienden te promoveren. Om die reden kwam hij
naar de tafel met uitgestrekte hand, lachte en zei, terwijl hij Albert ferm
de hand schudde: “Ah! Nú heb ik mijn vriend gevonden, zie!” De vader van
het meisje lachte hem ook toe en de toon was meteen gezet voor de rest van
de dag. De traditionele kussen werden gul
uitgewisseld en alles wees erop, dat hier een gelukkig koppel ging gevormd
worden. In tegenstelling tot de kitscherig aangeklede, uitbundige Ginette was Albert eerder een stille, eenvoudig geklede
man. Hij was eenenvijftig jaar en met zijn mager gelaat
en lichtjes uitstekende jukbeenderen was hij niet alleen maar léék ook
werkelijk zes jaar ouder dan zijn echtgenote, die pronkte met een
permanentachtig, donkerros kapsel vol krullen. Al vlug deed van hen een
foto de ronde, die door hun enige dochter Tamara veel later met de titel
‘Schone Schijn’ zou bestempeld worden. Nadat ze met z’n
allen enkele uren in Koksijde hadden vertoefd, zakten ze af naar de taverne
L’ Estran in Middelkerke, waar Tamara en Sven een
wandelingetje maakten, terwijl de ouders onder een hele hoop gebabbel
verder bleven genieten van het nodige vocht. Ginette
sprak met een rauwe stem en Albert had het over de Zeemacht, waar hij als milicien had gediend, en ook over zijn auto’s en over de
procureur. “Het is een vrouw. Ik sta voortdurend in verbinding met haar,”
beweerde hij, “en ik zal het u bewijzen. Als we straks mijn Mercedes
passeren, moet ge maar eens naar binnen kijken.
Naast mijn zetel staat een telefoon, waardoor wij regelmatig met elkaar
kunnen bellen.” Later merkte henry dat het een neptelefoon was.
|
|
|
|
