|
- 536 - |
|||||
|
|
|||||
|
SVEN BUITENGEZET “Om zowel de
familie van mijn echtgenote als mijn echtgenote zelf in haar laatste
levensfase te behoeden voor nog grotere droefenis, had ik besloten om mijn
zoon nog in mijn huis toe te laten tot na haar begrafenis. Vanaf dan kon ik
niet anders dan hem buitenzetten, want de toestand in huis werd te explosief.
Van deze beslissing had hij geen flauw vermoeden. Tussen het overlijden van mijn
echtgenote en haar begrafenis gebeurde er echter iets, waardoor ik die
beslissing toch vroeger moest nemen. Het begon allemaal op de dertiende
oktober, de dag waarop ik me zo vlug mogelijk als weduwnaar wilde kenbaar
gaan maken bij allerlei officiële diensten: bij het stadsbestuur, bij de
ziekenkas, bij de verzekeringen, bij de pensioendienst en zo meer. De eerste
twee diensten waar ik aankwam, waren echter gesloten. Gelukkig maar, want
omdat ik er daardoor genoeg van kreeg, keerde ik vroeger naar huis terug en
zag daardoor datgene waardoor ik niet anders kon dan Sven meteen buiten te
zetten. Terwijl ik namelijk bij de bakker op de hoek van mijn straat eerst
nog een taart wilde kopen - door alle miserie was ik zeven kilo’s afgevallen
en wilde ik eens goed beginnen smullen - reed een wit autootje mijn straat
in. Achter het stuur zat Sven en hij keurde me geen blik waardig. Terwijl ik
me afvroeg wat hij in mijn buurt kwam doen – ik wist ondertussen dat hij
voornamelijk bij MM vertoefde en ook bij een oud-lief met wie hij in het
verleden altijd ruzie had gehad – koos ik mijn taart uit, zette die op de
passagierszetel en reed enkele minuten nadien ook mijn straat in. En wat zag
ik?! Dat Sven een voorwerp uit mijn huis naar buiten droeg en in zijn auto
legde! Terwijl hij terug was binnengegaan, kwam ik tot bij zijn wagen en zag
dat het voorwerp niets anders was dan mijn televisie! Ik nam het toestel uit
zijn wagen en droeg het mijn huis binnen. Daar kwam Sven net de trap af en
hij verschoot. Hij verschoot zo heftig, dat hij zich ijlings naar de deur
haastte. Terwijl hij me passeerde, waarschuwde ik hem: als ge dat verder
blijft doen, zal ik de rijkswacht moeten verwittigen. Met een arrogante blik
beet hij me toe: doe dat dan maar, hé! Ik zal u wel vinden! Zo gezegd, zo
gedaan. Ik telefoneerde meteen naar de rijkswacht en die stuurde direct een
aangenomen slotenmaker en twee politieagenten naar mijn huis. De politie
maakte een proces-verbaal op tegen Sven en de slotenmaker verving het slot
van mijn voordeur. Hierdoor kon Sven noch MM voortaan met het dubbel van mijn
vorige sleutel in mijn huis binnendringen. MM had vele jaren geleden
blijkbaar zo’n dubbel van Monique gekregen, zonder mijn medeweten.”
|
|||||
|
|
|||||
