- 538 -
HOOFDSTUK  LVI DE BEGRAFENIS VAN MONIQUE	Een begrafenis als laatste strijdtoneel
Op vrijdag 16 oktober 1992 werd Monique Delhaye, de eerste echtgenote van henry, na een uitvaartdienst in de Sint-Coletakerk, die gelegen was nabij haar ouderlijk huis, begraven in een graf naast dat van haar vader Raoul op het kerkhof van Gentbrugge. Tot zoiets had henry zich bereid verklaard op voorwaarde dat zijn zoon Sven de helft van de begrafeniskosten betaalde. En dat gebeurde met gezwinde spoed... Hiermee kreeg henry al was het maar een peulschil terug van al het geld dat zijn zoon hem het jaar voordien had afhandig gemaakt. Met deze toegeving van henry was zijn 76-jarige nu ex-schoonmoeder MM niet alleen opgelucht, omdat dit haar wekelijkse bezoeken aan beide graven ging vergemakkelijken, maar bovendien hoopte ze dat haar haviksneus zowel in de kerk als tijdens het verder verloop van de begrafenis de door haar opgehitste meute van haar buurt ertoe ging aanzetten om henry in de grond te boren. En henry wist dit. Hij besefte maar al te goed dat hij zich met zijn toegeving in de muil van de leeuw ging storten. Maar juist dát zag henry als een pracht van een uitdaging: een begrafenis als laatste strijdtoneel. De dag voordien, op donderdag, waren henry en Timi en haar ouders aanwezig geweest bij de bekisting. Geen spoor van MM en Sven. Op de dag zelf van de begrafenis stak henry zich volledig in het zwart. Gekleed in een zwart pak, zwarte das op wit hemd, zwarte kousen, zwarte schoenen, zwarte Borsalino hoed, donkere handschoenen en met een extra donkere zonnebril kwam hij met de kist en de begrafenisondernemer aan bij de kerk. Eerst keek hij naar het café tegenover de kerk en lichtte zijn hoed. Daar zat immers Timi achter haar ouders verdekt nabij het venster. Daarna nam hij zijn hoed af voor de kist, die uit de lijkwagen werd getrokken en de kerk werd binnengedragen. Hij volgde de kist, passeerde dwars doorheen de vijandige meute en ging vooraan zitten, op de eerste rij. MM had haar best gedaan: ze had al het plebs van haar buurt opgetrommeld en daarmee zat de kerk bomvol. Sven ging op de vierde rij zitten, drie rijen vóór de meute en drie rijen achter zijn pa. Deze keek eens langdurig achterom en zag niet alleen dat Timi en haar ouders op de laatste rij hadden plaatsgenomen, maar bovendien dat MM haar meute het toneelstuk ‘Allen tegen Eén’ goed had ingepeperd. Van zodra de mis was begonnen, begon de vierentwintigjarige Sven luidop te schreien en dat gemaakt geschreeuw bleef maar doorgaan tot op het einde van de mis. De pastoor lette goed op wat hij zei. MM had hem wel gebrainwasht, maar henry had hem de dag vóór de begrafenis gewaarschuwd: “Meneer de pastoor, voor mij is het héél simpel. Eén verkeerd woord in uw preek, één ongepaste toespeling over mij of één enkele belediging en ik verlaat middenin uw dienst ostentatief de kerk!” Na het einde van de mis volgde henry als eerste de kist naar buiten. Aan de uitgang bleef hij staan om de kerkgangers de gelegenheid te geven om hun rouwbeklag te betuigen. Sven, overdreven zwaar ondersteund door enkele ‘getrouwen’, en zijn kliek stelden zich op enige afstand voorbij henry op. Vanachter hun extra donkere brillenglazen lachten henry zijn ogen minachtend naar het clownesk gedoe van de meute van MM, die met een boogje om hem heen zonder condoleances passeerde en daarvoor enkel stopte bij Sven en zijn kliek. Maar hiermee was het circus nog niet gedaan. Nog vooraleer henry in zijn Fiorino was gestapt, vertrok de meute met de lijkwagen naar het kerkhof. Ze dacht hiermee henry te kunnen tergen, maar deze speelde met vol plezier het spel mee en luidop toeterend stak hij de lange rij ‘rouwende’ wagens een voor een in het druk Gents verkeer voorbij. Het Circuit van Spa-Francorchamps kon er nog iets van uit zijn duim zuigen! Op het einde riskeerde henry zelfs een botsing met de eerste van de rij om zich op te dringen achter de lijkwagen en kwam alzo als overwinnaar op het kerkhof aan. Vóór de teraardebestelling eiste hij van de onbetrouwbare begrafenisondernemer het koperen Christuskruis op dat deze op de kist had vastgeschroefd. Onder protest van de meute vertrok henry ermee naar een restaurant waar Timi en haar ouders op hem wachtten. Daar deed hij zijn trouwring af en ging na het eten met hen naar een dancing. Voor henry het einde van een nachtmerrie en het begin van een nieuw leven. Het koperen kruis hing hij later als overwinningstrofee in zijn living.