- 573 -
Maar Ginette, die niet op de hoogte was van de toenadering tussen Berten en Timi, beraamde opnieuw een geniepig plan voor een kidnapping. Omdat zijzelf geen auto kon besturen, zou ze met Berten naar Gent rijden, er gaan aanbellen aan het huis van henry en Timi naar haar auto lokken om vervolgens vliegensvlug met haar weg te rijden. Berten moest Timi dan maar op een onbekende plaats gaan dumpen. Voor het gerecht zou het hun woord worden tegen dat van henry. Simpel toch! Vooraleer dit plan echter uit te voeren, trachtte ze eerst nog enkele keren met de hulp van enkele jongens om Timi zonder henry uit haar huis te lokken. Timi kende die jongens van vroeger, van school of zo. Telkens telefoneerden ze haar en vroegen om eens samen te komen in een dancing of iets in die zin. Maar toen Timi dit keer op keer afwees, kwam Ginette zelf in actie. Op zaterdag 27 maart 1993. Ze belde met een moederlijk, zeemzoet gezicht aan bij henry, terwijl Berten aan de overkant van de straat achter het stuur van zijn wagen bleef zitten… met draaiende motor. Omdat Timi op dat moment de ernst van de toestand blijkbaar niet kon inschatten, nam henry haar sleutel van de voordeur af. -- Gineï, wat is er? vroeg Timi vanuit het slaapkamervenster op de eerste verdieping. -- Kom eens in de auto. Uw pa wil u apart spreken. -- Ik wil wel, maar ik kan niet. -- Hoe? Ge kunt toch eens buitenkomen? -- Neen. De voordeur is op slot en hij heeft mijn sleutel afgenomen. -- Neem die sleutel dan direct terug, hé! -- Dat zal niet gaan. Hij heeft hem in zijn zak gestoken. Terwijl er zich daarna een gesprek ontspon van een halfuur tussen moeder en dochter, stond henry achteraan in zijn hof te stampvoeten van woede. Hoe was dit toch mogelijk? Hij begreep er niets van. Hoe kon Timi toch zo naïef zijn? Aanpappen met een moeder bij wie ze destijds zoveel smerigheid had gekend. Pas veel later zou Timi aan henry duidelijk maken dat ze zo had gehandeld uit schrik voor haar moeder. Op de dag zelf echter, nadat de tweede poging tot kidnapping op niets was uitgelopen en Timi’s ouders waren weggereden, bleef henry toch als triomfator achter, maar het was een terneergeslagen triomfator. * * * * * * * In de daaropvolgende maanden mocht Timi van henry zijn huis inrichten zoals ze dat zelf wilde. Hij wilde immers dat ze er zich goed gevoelde en om de ambiance nog te verhogen, installeerde hij een totaal nieuwe cd-keten. Nu konden ze van ’s morgens tot ’s avonds genieten van de muziek en zo nu en dan dansten ze er in de living zelfs eens duchtig op los. In onderling overleg verdeelden ze het dagelijks werk. Dat kwam dan weer door de militair die in henry verborgen zat. Hierbij zorgde hij er echter voor dat Timi alleen maar moest doen wat ze graag deed: zo wilde zij het huis kuisen en zo nu en dan eens de was en de strijk doen. De rest nam henry voor zijn rekening: elke dag het eten klaarmaken, de administratie en de betalingen doen, allerlei karweien uitvoeren en zorgen voor de vuilnis. Voor de nodige afwisseling gingen ze regelmatig op de lollige toer, bezochten markten en exposities en henry reed zelfs met Timi naar het Ministerie van Defensie in Brussel en naar de Marinebasis in Zeebrugge om zijn nieuwe echtgenote er te laten kennismaken met zijn collega-officieren. Die ontvingen haar met open armen. Nu Timi hen kende, kon ze zich nadien geheel en al met haar gedachten beter in henry’s levensverhalen verplaatsen. Want zowel henry als zijzelf hield ervan om veel met elkaar te praten en daarbij vertelde henry natuurlijk ook over allerlei gebeurtenissen die hij met zijn collega’s had beleefd. Ook kende henry het nut van de briefings die hij in het leger aan zijn manschappen had gegeven. Daarom nam hij elke dag met Timi een gezellig vieruurtje en gaf haar dan tussen het drinken en snoepen door een korte briefing. Daarvoor baseerde hij zich op de aantekeningen die hij in zijn Succesagenda al had gemaakt. Zo wisten ze allebei telkens wat er de dag nadien ging gebeuren. Dat vergemakkelijkte niet alleen hun levenspad, maar versterkte bovendien hun huwelijk.