- 576 -

 

 

Ellezelles is een folkloristisch dorp. Nam jij daar deel aan de folklore?

Natuurlijk! Elk jaar opnieuw houden ze daar volksfeesten. Zo is er daar half november de Foire Saint-Martin. Met het Mosselfeest. Vier dagen mossels smullen! Op dit Jean-Jean Feest ben ik op 14 november 1994 gekroond tot de nieuwe Mosselkoning. Le Roi de la Moule. Daarvan verschenen artikels in de weekbladen met mij als hoofdrolspeler. En de regionale televisie zond het uit. Gek, hé. Vanaf dan nodigde het comité me elk jaar uit om er gratis mossels te komen eten.

 

Vier dagen achter een stuk door mossels eten?

Nee! Nee! Niet overdrijven, hé. Eén dag is al genoeg. Mossels vullen nogal, hoor.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met zijn hoed in de hoogte stond henry – vierde van links – tussen de Ellezellenaren die voor de honderden kilo’s mosselen zorgden.

 

 

 

 

Timi en henry tussen de twee poppetjes ‘Jean et Jeannette’, de Reuzen van de streek.

 

 

Wie niet zoals henry mossels lustte, kon een Jambon Jean-Jean bestellen.

 

 

Het plaatselijk bier Quintine steeg vlug naar het hoofd… en dan was daar ook nog het efkes zwaarder bier Hercule…

 

 

 

 

Ja, dat is ook wel een bewijs van je populariteit. En je doet me zelfs goesting krijgen. Naar mossels bedoel ik. Zijn er daar nog andere feesten?

Euh, ja, maar dan zonder mossels, hé. Zoals Fête Saint-Antoine. En niet te vergeten: op de laatste zaterdag van juni is er het Heksenfeest. Fête des Sorcières. Daar gingen Timi en ik graag naartoe. Op die heksensabbat hielden een hoop als heksen verklede jonge inwoners alle auto’s voor enkele minuten tegen die langs de macadamweg passeerden, een weg die Ellezelles eigenlijk in tweeën splitst. In het teken van de heksen gaat het feest die dag door tot in de late uurtjes, waarbij alle menselijke ondeugden worden aangeklaagd bij een groots kampvuur. Hoewel ik al ridder was, heeft men mij daar op 24 juni 1995 op dat feest opnieuw tot ridder geslagen: Chevalier de l’ Ordre du Ramon. Ik moest daarvoor een proef afleggen: op een scène ronddansen met een heksenbezemsteel tussen mijn benen. Daarna kreeg ik zo’n bezem en een heksenhoed cadeau. En als teken van mijn lidmaatschap hing men mij ook nog een grote heksenmedaille rondom mijn nek en een opzichtig diploma moest mijn rang bezegelen. Zoals je ziet: ik werd volledig in hun folklore opgenomen. Die getuigenissen hangen sindsdien in mijn bureau.