- 684 -
HOOFDSTUK LXXIII	“AKKEFIETJES”
…dat hij meteen een schets begon te maken voor zijn schilderij ‘Steniging’.	EN DE TELOORGANG VAN EUROPA
Het was duidelijk dat het begin van het derde millennium voor de Vlamingen een ondraaglijke periode aan het worden was, zowel op sociaal als financieel vlak. Maar ze beseften het zelf niet. Door het groeiend aantal voetbalwedstrijden en andere afleidingsmanoeuvres wisten de neocommunisten te verkrijgen, dat het grote publiek in Vlaanderen zich niet afvroeg waarom de situatie verslechterde. Maar er waren ook anderen, zoals zij die bij henry hun akelige lotgevallen kwamen vertellen en hun diepste gevoelens kwamen uiten en toen begonnen in te zien, dat zowel de overheersing van de Walen als de massale immigratie van vreemdelingen in Vlaanderen moest stoppen en dat dit de enige uitweg was om de Vlamingen uit de impasse te halen en om hen terug de welvaart te bezorgen waarop ze recht hadden. Een kleine greep uit die akelige lotgevallen – waarin voor de privacy de echte namen worden verzwegen – volstaat al om elke weldenkende mens ervan te overtuigen dat de Vlaamse samenleving geweld werd aangedaan. *+* ANNIE VERTELT. Ik ben achtendertig jaar en ik woon in Gent, in een appartementsgebouw. Sinds kort wonen daar meer en meer vreemdelingen. Mijn appartement heb ik modern ingericht en ben ik als alleenstaande al tien jaar aan het afbetalen. Enkele weken geleden – ik was die avond laat ingeslapen – werd er hard op mijn deur gebonkt. Een paar ruige mannenstemmen riepen met een uitheemse tongval: “Doe open!” Ik had schrik. ’t Was donker en ik was gans alleen. Ik moest de dag nadien vroeg gaan werken. Eerst bleef ik liggen, maar die gasten bleven maar harder en harder op mijn deur bonken. Ik werd bang dat ze mijn deur gingen inbeuken. Ik stond op en opende voorzichtig mijn deur. Twee jonge vreemdelingen bekeken me van boven tot beneden en zeiden dat ik daar niet kon blijven wonen. “Jij bent oud. Veel te oud. Moet naar een rusthuis.” Met een smoes maakte ik er me vanaf en deed de deur dicht. Sindsdien kwamen die twee elke nacht, een groot stuk van de nacht, op mijn deur bonken. Ik kon niet meer slapen. ‘k Was doodmoe. De politie zei me dat ze daar niks konden tegen doen. Binnen enkele dagen ga ik verhuizen. Buiten Gent. Mijn appartement staat nu te koop. Ik woonde daar nochtans graag. *+* DE BIOWINKEL VAN LILY Ik heb vandaag boodschappen gedaan op de Zwijnaardsesteenweg en ik ben daar ook in de biowinkel van Lily geweest. Ge weet dat ik van haar regelmatig enkele producten koop, die ik voor mijn gezondheid nodig heb, en telkens als ik er binnenkom, klaart haar gezicht op. Maar vandaag was dat anders. “Ik ben blij dat ik u zie, want volgende week ziet ge me niet meer,” zei ze bedrukt, “ik stop ermee. Vroeger was dit een aangename straat, maar nu worden meer en meer winkels ingepalmd door vreemdelingen. Vorige week kwamen hier twee mannen mijn winkel binnen. Ze waren duidelijk van vreemde afkomst. Ze zeiden dat ze mijn winkel gingen beschermen.