|
De Duitsers
zouden het nooit gedaan hebben als ze het op voorhand hadden geweten. Wat
dan? Edmond als opgeëiste in hun postgebouw laten werken.
In het midden van de grote hal stond een grote kar boordevol met
postpakketten. Die moesten verstuurd worden naar alle kanten van Europa. De
afzenders waren meestal Duitse gezinnen die hun aanverwante militairen
voedsel of andere producten opstuurden. Hun soldaten zaten immers op het
front over geheel Europa verspreid.
Op de kar stond een Duitser. Hij nam telkenmale een
pakje, riep luidop de naam van de bestemming en gooide het dan voorzichtig
naar de dichtstbijzijnde opgeëiste. Tegen de muren rondom de hal stonden een
hele hoop karren, waarop telkens in het groot de bestemming stond geschreven.
De opgeëiste moest het aan hem toegeworpen pak dan naar de juiste kar
brengen.
Vanaf 's morgens vroeg verzamelden Edmond en alle
andere opgeëisten, afkomstig uit allerlei landen, zich rondom de kar. Edmond had opnieuw slecht geslapen, want de voorbije
nacht had hij terug als tolk moeten optreden voor allerhande problemen
waarbij de opgeëisten beroep deden op de Duitse chef. Bovendien was zijn
humeur slecht omdat hij zijn gezin al een hele tijd niet had gezien. Hoe
stelde zijn vrouw en zijn kind het nu? Hadden ze geen problemen? Hadden ze
hem niet nodig? Terwijl hij zo aan het nadenken was, viel zijn oog op een
Fransman, die heel, heel langzaam zijn pakje naar
een kar bracht. Hij kon precies nauwelijks gaan en sleepte zijn voeten traag
over de vloer voort. Na een kort gesprek vernam Edmond
van de Fransman dat deze hoegenaamd geen invalide was. Na de oorlog kreeg hij
zelfs te horen dat hij een grote leider van de Franse weerstand was. Edmond zag in hem direct een toonbeeld van hoe hij zich
moest gedragen.
De Fransman sleepte zijn voeten tot aan de kar in het midden. Hij ving zijn
pak op, draaide zich om en ging dan uiterst langzaam naar een kar tegen de
muur, een verkeerde kar tegen de muur. Daar ontpopte zich bij
deze "invalide" plots een reuzenenergie, waardoor het pak
hard, eigenlijk veel te hard, op de kar terecht kwam. Daarna herviel de man
in een onmogelijke inertie, waardoor het vele, vele minuten duurde vooraleer
hij terug bij de middenkar belandde.
Edmond kon zich duidelijk inbeelden welke gezichten
de Duitse bestemmelingen trokken als ze hun pakket
open deden. Voornamelijk als er eieren of andere voedingswaren in zaten. Hij
spiegelde zich aan de Fransman en kreeg weer zin in zijn werk. Sindsdien
waren daar precies twee invaliden aan het werk. En de Duitser op de middenkar bleek uiteindelijk ook geen Hitleriaan
te zijn, want hij kneep grijnzend een oogje dicht.
|
|
