|
Aangezien het
Duitse leger voortdurend rekruteerde onder de jonge Duitse bevolking, kwam er
in de burgersector gebrek aan werklui. Om die reden begon Hitler arbeiders
aan te werven in de bezette landen om in Duitsland te werken. En aangezien
niemand bereid was zich hiervoor vrijwillig aan te bieden, begonnen de
Duitsers alle bruikbare mannen op te eisen.
Het duurde dan ook niet lang of Edmond moest zich
eveneens aanbieden. Met tegenzin trad hij op het vermeld adres een groot
gebouw binnen dat gonsde van de bedrijvigheid. Overal waren bedienden bezig
met typen en formulieren invullen. Al de burelen
waren van elkaar gescheiden door glazen wanden. Edmond
zocht het juiste kantoor op, tikte even op de ruit en ging binnen. "Ga
zitten. Uw paspoort alstublieft", en de bediende stak reeds
over de schrijftafel heen zijn hand uit om het document in ontvangst te
nemen.
Geen vriendelijk welkomstwoordje, geen tralala, enkel efficiëntie. Edmond werd er koud van. Terwijl hij in zijn zakken naar
zijn identiteitskaart zocht, werd de bediende plots bij zijn baas geroepen.
Nu zat Edmond gans alleen in het kantoor. Door de
glazen wanden heen kon hij de volledige zaal zien. Een zaal vol bureaus. Een
zaal vol ijverige bedienden met de hoofden boven pakken papier.
Edmond bekeek inmiddels de
schrijftafel vóór zich. Daar lag de lijst met opgeëisten die zich reeds hadden aangemeld. Al een dik pakje. De listing lag amper een meter van hem verwijderd. Op het
bovenste blad, zo had hij toen gemerkt, had de bediende zijn naam en zijn
gegevens willen bijschrijven. En nu, precies op dit moment, kreeg hij een
schrikaanjagende inval. Zijn keel begon er van te bonzen. Was dat mogelijk?
Van op zijn stoel keek hij nog eens onopvallend rond doorheen de glazen
wanden. Niemand lette op hem. In één ruk nam hij de listing
en stak die onder zijn vest. Dan stond hij op, verliet het bureau en dwong
zichzelf kalm en langzaam tussen de glazen kantoren naar de uitgang te gaan.
Het angstzweet brak hem uit, maar de bedienden keken zelfs niet op.
En plots stond hij buiten. Buiten op straat! Wauw! 't
Was gelukt!
Edmond heeft nog enkele maanden die listing als bewijs thuis in zijn schouw verborgen. Doch
het werd te gevaarlijk voor zijn gezin en toen heeft hij alle bladen
verbrand. Het einde van een heldendaad waarvoor nooit een onderscheiding werd
uitgeloofd.
De Duitsers hebben zich nadien zot gezocht naar die listing. De bediende had Edmonds naam niet genoteerd, waardoor Edmond
nooit werd verdacht. Het heeft enkele maanden geduurd vooraleer de Duitsers
een nieuwe listing konden opstellen. Alzo is Edmond uiteindelijk toch
nog als opgeëiste naar Duitsland gestuurd.
|
|
