- H m18h52,5 -
Op de televisie zag henry nu hoe Saddam duizenden Koerdische gezinnen met hun kleine kinderen liet opjagen en bestoken in hun wanhopige, wanordelijke vlucht naar de bergen. Uitmoordingen. Ontberingen. Koude. Ziektes. In de modder en de uitwerpselen stierf dat volk in de ijskoude regen. Sprakeloos van emotie zag henry die televisiebeelden en wist dat hij deel had uitgemaakt van een oorlog die niet goed was geëindigd. 29 april: In een echtscheidingsprocedure werd een “henry” door een vrouw verkozen boven een “Delvaux”. Het schilderij van henry was een clown die hij zestien jaar eerder had geschilderd. 25 juni: Slovenië en Kroatië werden onafhankelijk. 19 augustus: Laatste dag van de operatie Southern Breeze met de terugkomst in de Marinebasis Zeebrugge van het laatste schip, de mijnenjager Dianthus. 20 augustus: Estland werd onafhankelijk. 21 augustus: Letland werd onafhankelijk. 24 augustus: Oekraïne werd onafhankelijk. 27 augustus: Moldavië werd onafhankelijk. 31 augustus: Kirgizië werd onafhankelijk. 1 september: Oezbekistan werd onafhankelijk. 6 september: Leningrad, de tweede grootste stad van Rusland, kreeg zijn oorspronkelijke naam terug en werd opnieuw Sint-Petersburg. 8 september: Macedonië werd onafhankelijk. 11 oktober: Rusland schafte zijn geduchte geheime dienst KGB af en verving die door de SVR, die voortaan moest instaan voor de inlichtingen uit het buitenland en de veiligheid. 24 november: “Zwarte Zondag”, zo noemden de linkse partijen deze dag wegens de politieke aardverschuiving die deze verkiezingsdag teweegbracht. Ondanks de nooit geziene boycot en diabolisering vanwege de traditionele partijen maakte het Vlaams Blok een grote sprong vooruit. Meer dan vierhonderdduizend Vlamingen stemden op het Vlaams Blok, een verdrievoudiging van het stemmenaantal ten opzichte van de verkiezingsuitslag van 1987. De uit Brussel afkomstige en in Gent wonende Francis Van den Eynde, geboren op 1 april 1946, steunde de Vlaamse zaak en werd federaal volksvertegenwoordiger van die partij. De politiekers van de traditionele partijen kregen schrik voor hun zitjes in het parlement en de senaat en vreesden voor hun portemonnee. Zij verklaarden dan ook de oorlog aan het Vlaams Blok. Tot grote vreugde van de Franssprekende Belgen in Brussel en Wallonië strooiden zij rond dat de Vlaams Blokkers racisten en fascisten waren. Ze slaagden erin die twee woorden nog erger te laten klinken dan het woord ‘moordenaars’: racisten en fascisten, zo decreteerden ze, waren de aanhangers van het neonazisme. Die gedachte werd van dan af aan stelselmatig via de media in het geheugen van het publiek gegrift. Bij enkele traditionele partijen werden zelfs verenigingen opgericht die gewelddadig moesten optreden tegen het Vlaams Blok. In het zogeheten democratisch België bleek zoiets mogelijk te zijn.