- H m22h71,3 -
LATER… EN henry DAN? KUNSTENAAR IN EEN ONDEMOCRATISCH LAND…
Om zich te kunnen losmaken van het Waals-Frans juk hadden vele Vlamingen zich in 1978 verenigd onder leiding van Karel Dillen in een politieke partij: het Vlaams Blok, afgekort tot het VB. Hiervan bestond ook in Gent een afdeling, waarvan Francis Van den Eynde het boegbeeld was en met wie henry nauw bevriend raakte. Het VB schoot al vlug hoge toppen in de kiesresultaten, waardoor de politiekers van andere partijen schrik kregen om door de VB-ers verdrongen te worden van hun eigen goed betaalde postjes. Hiertegen had Jos Geysels, de voorman van Agalev – een heel klein links groen partijtje – ten voordele van zichzelf en alle andere partijen iets gevonden: hij stelde voor om vanaf dat moment de “cordon sanitaire” in te voeren tegen het groot Vlaams Blok. Zoiets betekende dat geen enkele andere politieke partij met het Vlaams Blok nog mocht samenwerken. De Belgische traditionele partijen aanvaardden gretig dit voorstel en verklaarden nooit een bestuurlijke functie te zullen uitoefenen samen met het Vlaams Blok, hopende hiermee de kiezers af te schrikken om nog voor het Vlaams Blok te stemmen, omdat die vanaf dat moment ipso facto toch voor zijn kiezers niets meer zou kunnen realiseren. Dat was zeer erg, want vanaf dat moment werd België eigenlijk totaal een ondemocratisch land: het oordeel van een zeer groot deel van de Vlamingen werd volledig genegeerd. Zo stemden bijvoorbeeld in 2004 al een kwart van de Vlamingen op het VB, maar er werd met hun mening geen sikkepit rekening gehouden. Bovendien hadden die andere partijen vlugvlug enkele wetten gestemd, waardoor het Vlaams Blok door hen voor racisme voor de rechtbank kon worden gesleept. Hierna speelde zich een kluwen af van rechtszaken en gerechtelijke uitspraken, waarbij men de door de Belgicistische, vooringenomen rechters duidelijk kon onderscheiden van de objectieve, rechtschapen rechters. Eén van deze laatsten maakte zich zelfs erg kwaad tegen de advocaten die het VB aanklaagden en zei dat ze zijn rechtbank wilden misbruiken om een politieke afrekening te voeren. Maar uiteindelijk overwonnen toch de Belgicistische, neocommunistische rechters en hierdoor werd het Vlaams Blok verplicht om te stoppen met zijn activiteiten en om een andere naam aan te nemen. Vanaf dan heette deze Vlaamse partij: het Vlaams Belang. De afkorting VB bleef. Hiermee bleef het VB de enige politieke partij die in België nooit van naam was veranderd om de bittere nasmaak van een vorige naam te verdoezelen. Immers, dat hadden alle andere partijen wel al gedaan na bijvoorbeeld een schandaal in hun rangen of na een fel achteruitgegane kiesuitslag: telkens een kwestie om de bevolking zand in de ogen te strooien. Maar bij henry pakte dit niet. Hij had strategie, tactiek en leiderschap geleerd bij het leger als zeemachtcommandant, hij had als student de godsdiensten bestudeerd in zijn opleiding voor dominee, en hij had als schaakspeler en wiskundige bewezen goed te kunnen redeneren. Hij wilde dus veel dieper op het thema ingaan dan datgene wat de mediaklutsers aan de bevolking altijd opnieuw wilden wijsmaken. Zo kwam hij zelfs tot de ontstellende vaststelling, dat de neocommunisten zélf zich voortdurend bezondigden aan alles wat ze altijd maar in de schoenen schoven van de Vlaams Blokkers ofte de Vlaams Belangers. Daar… …was bijvoorbeeld de agressiviteit die de neocommunisten aan het VB toeschreven. Maar dat was ‘vuilsprekerij’! Want toen henry in Gent het kantoor van het VB binnenstapte, zag hij hoe dáár de ruiten van het lokaal waren ingeslagen en de voorgevel was besmeurd met verf. “Ja, de socialisten zijn hier vannacht met een paar auto’s gepasseerd en hebben opnieuw onze bureau gebombardeerd met stenen. We hebben ondertussen gehoord dat onze socialistische burgemeester het politieonderzoek naar de daders belemmert. Het zal een grote kost zijn om alles te herstellen”, kreeg henry als antwoord.