- I m22h69,1 -
NEOCOMMUNISTEN
Tussen het Communisme en het Neocommunisme is er in wezen geen verschil. Zowel de Communisten als de Neocommunisten hebben ‘De Internationale’ als strijdlied en uiten hun opstandige gevoelens door met een opgeheven gebalde vuist (*) in het openbaar te verschijnen. Hun verschil? De Communisten grijpen de macht door een staatsgreep te plegen en vermoorden nadien al wie hen niet aanstaat. De Neocommunisten kunnen zich dat in het vrijere West-Europa niet permitteren en trachten dan maar de macht op een subtielere, sluwere en minder doorzichtige manier te pakken via de aldaar bestaande democratische verkiezingen, maar oh wee al degenen die het niet met hen eens zijn van zodra ze aan de macht komen. Ondertussen droomt iedere rechtgeaarde ouder ervan om zijn kind een goed en gelukkig leven te bezorgen. De keus laten vallen op de juiste school en het juiste onderwijsleerplan speelt hierbij natuurlijk een grote rol. Immers, met een goed diploma is elke afgestudeerde een pluspunt niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de maatschappij. Als het kind echter de inspanning van zijn ouders en van de gemeenschap niet waardeert en liever zijn tijd verprutst dan leert, dan begint het later met hem meestal mis te lopen. Dan zal er in de maatschappij een nieuwe volwassene komen, die uiteraard ook in de aandacht wil komen en geld wil verdienen, maar dan wel op een verkeerde manier. Omdat hij weinig te bieden heeft en toch veel wil verwerven, bestaat er een grote kans dat hij zich aansluit bij de groep mensen, die de bezittingen willen afpakken van anderen die in hun jeugd op school beter hadden gepresteerd. Die groep mensen zijn de Communisten of de Neocommunisten. Omdat de Communisten elders in de wereld al te veel moorden op hun geweten hebben, verschuilen ze zich in België achter een andere benaming: eerst was dit AMADA, alle macht aan de arbeiders, en toen die benaming niet meer deugde werd het PvdA, de Partij van de Arbeiders. Ook de Neocommunisten – de Groenen en de Socialisten – gebruiken de tactiek van naamsverandering telkens als ze in minder goede papieren geraken. Voor de Socialisten werd dit achtereenvolgens Vooruit, na SP.a (Socialistische Partij Anders), na SP (Socialistische Partij), na BSP (Belgische Socialistische Partij), na RSP (Revolutionair Socialistische Partij), na BWP (Belgische Werkliedenpartij) en na VSAP (Vlaamse Socialistische Arbeiderspartij). Ook de Groenen veranderden de naam van hun politieke partij van Agalev (Anders GAan LEVen ofte Anders Gaan Arbeiden, Leven en Vrijen) naar Groen! met een uitroepteken, en daarna simpelweg naar Groen zonder uitroepteken. Naast de Socialisten veranderden in België ook de twee andere traditionele partijen in de loop der jaren hun namen. Bij de Liberalen werd dit LP (Liberale Partij), VLD (Vlaamse Liberalen en Democraten) en Open VLD (Open Vlaamse Liberalen en Democraten). Bij de Katholieken werd dit KP (Katholieke Partij), CVP (Christelijke Volkspartij) en CD&V (Christen Democratisch en Vlaams). Het was al die partijen dan ook een doorn in het oog dat de waarachtige Vlaamse partijen – de partijen die het effectief voor de Vlamingen opnamen – nog niet van naam hoefden te veranderen. Met agressieve wetten daagden de Neocommunisten het VB (Vlaams Blok) voor het gerecht, waardoor het na een al te doorzichtige veroordeling zich verplicht voelde om van naam te veranderen in VB (Vlaams Belang). Toen na het VB de N-VA (Nieuw-Vlaamse Alliantie) ontstond, hielden de Neocommunisten zich in om ook deze tweede Vlaamse partij hard aan te pakken, want dan zou het Vlaamse volk hun vuil ‘spelleke’ kunnen doorzien en dat ging veel te veel schade aan de Neocommunisten zelf kunnen toebrengen. (*) Velen vroegen zich af waarom de ‘gebalde vuist’ ongestraft bleef als de ‘nazigroet’ op straffe van gevang werd verboden. De communisten hadden immers véél meer moorden op hun geweten dan de nazi’s! Weeral eens discriminatie – iets negatiefs dus – maar omdat het ten voordele van de neocommunisten was, noemden zij dit vlugvlug ‘positieve’ discriminatie, omdat het in hun kraam van pas kwam… precies alsof dít géén discriminatie was.
	i