- N m17h47,17 -

PUBLIC  RELATIONS

In die jaren werden meer en meer organisaties er zich bewust van, dat ze het best een goed imago konden opbouwen door middel van een publicrelationsbureau. Het was voor een organisatie helemaal geen overbodige luxe meer om in de steeds ingewikkelder wordende maatschappij een volwaardige wedde uit te betalen aan minstens één man of vrouw, die de 'public relations' van de organisatie kon verzorgen. Een persoon dus, die uitstekende betrekkingen kon opbouwen en kon onderhouden met het publiek en andere organisaties. Zo'n pr-man of pr-vrouw moest niet enkel een goed inzicht hebben in de eigen organisatie, maar bovendien beschikken over veel contactvermogen en empathie.

In het leger waarin henry diende, had de marine als sympathiek en kleinste onderdeel van de strijdkrachten het eerst de noodzaak ingezien om via zo'n pr-man haar belangrijkheid en aantrekkingskracht uit te stralen. Niemand minder dan de sympathieke en bekwame commandant Roger Van Ransbeek was hiervoor de geschiktste persoon, die overigens in die branche tot fregatkapitein zou opklimmen wegens zijn voorname rol in tal van contacten, die de marine moest leggen. Zijn bureau lag op amper een boogscheut van dit van henry. Omdat de ene een kunstschilder en de andere een scenarioschrijver en auteur was, voelden de twee scheppende geesten zich zozeer aan elkaar verwant, dat ze intense vrienden werden.

Toen Sven verlangde om met zijn nieuw meisje Vicky op te treden in de tv-uitzending 'Hoger, lager' van Walter Capiau, richtte henry zich dan ook tot Van Ransbeek, die uiteraard uitstekende relaties had opgebouwd met de media. 'Hoger, lager' was een wekelijks spelprogramma, waarin twee koppels het tegen elkaar moesten opnemen door telkenmale te gokken naar het juiste antwoord op een vraag van Capiau. Het was een zodanig populair tv-programma, dat het uiteindelijk zes jaar op de beeldbuis werd uitgezonden. Van Ransbeek vernam dat er eigenlijk al te veel kandidaten voor dit programma waren ingeschreven, maar dat het koppel Sven-Vicky er toch tussenin ging bijgevoegd worden.

Als enige van het gezelschap die z'n weg in Brussel wist te vinden,  bracht henry op de dag van de opnames eerst Sven en Vicky naar het BRT-gebouw, waar ze iets te eten kregen en waar het personeel van de Belgische Radio- en Televisieomroep hen wat uitleg ging geven over het verloop van de opnames. Daarna reed henry met Monique en de ouders van Vicky naar een nabijgelegen eetcafé voor een lichte maaltijd en om er de tijd te verdrijven. Uiteindelijk arriveerden ze terug in het BRT-gebouw, waar ze op een grote, open binnenplaats tussen een heleboel andere genodigden moesten wachten. In de deuropening verschenen plots een medewerker en Walter Capiau, die riep: "De groep van mijnheer henry!" Met henry op kop drongen ze nu met z'n gevieren door de massa en glipten vlug binnen, terwijl Capiau met veel moeite de deur vóór tientallen neuzen dicht duwde. "Vooraleer ik alle anderen ga binnenlaten, moogt gij in de zaal vooraan goede zitplaatsen gaan uitkiezen. Maar... gij waart toch met zes ingeschreven?" vroeg Capiau plots verwonderd aan henry. "Ja, maar mijn kolonel en zijn echtgenote zijn nog niet gearriveerd." Enkele minuten later kwamen ook zij aan, kozen hun zitplaatsen, werd de meute binnengelaten en kon het spektakel beginnen.