- N m17h47,4 -
Enkele weken vóór 'De Val van Manuella' had hij al het kleiner Expressief doek
'Kosmos' geschilderd, waarin hij de wanhoop van een levend wezen wilde
weergeven, dat overgeleverd wordt aan de indrukwekkende ruimte.
Na het ongeluk deed henry er alles aan om zijn schoonzuster
en haar gezin zoveel mogelijk bij te staan. Ook ging hij
haar regelmatig bezoeken in het hospitaal,
waar ze vele operaties onderging en door
de goede zorgen van de specialisten en
het verplegend personeel
wonder boven wonder
volledig herstelde.
* *
*
Ik weet dat Manuella nauw aan je hart lag. Laat me toe een kort interview af te nemen. Was ze werkelijk volledig hersteld?
Ja! Zoiets grenst aan het ongelofelijke. Zelfs haar moreel bleef altijd goed. Na twee maanden hospitaal en zes maanden thuis was ze geheel en al hersteld. Op 27 september 1977 had ze zelfs al haar elegante pas terug. Wat een sterke vrouw! Weet je: toen we haar op maandag 30 mei in het hospitaal gingen bezoeken, glimlachte ze al naar ons!
Maar, dat was toch de dag na haar ongeluk?
Ja. Ze had fantastische dokters en verplegers! Aan die 'mijnheer' die haar natuurlijk meteen kwam ondervragen, zei ze doodleuk, dat ze eens had willen kijken of haar venster er van buitenaf gezien nog proper genoeg uit zag. Ondertussen moest ik in die dagen het nodige doen om haar gezin recht te houden. Ik liet Monique met Sven in Oostende bij Patrick om daar alle maaltijden klaar te maken. En nadat ik me ervan had vergewist dat mijn 'schip' in Brussel op koers bleef, hielp ik mijn broer uit de nood: contact nemen met zijn administratieve eenheidscommandant én met de sociale dienst van de zeemacht én met Marpers, de mutatiedienst voor zeemachtonderofficieren.
Alles kwam dus in orde.
Neen, niet alles. Twee dingen vielen tegen. In de Zeemacht met zijn ongeëvenaard goede mentaliteit zitten er weliswaar nog enkele zeldzame angels. Zo ene was de eenheidscommandant van mijn broer. Ne grote vent met ne domme, forse kop. Dat stekelvarken was goed bevriend met Klipmans en weigerde het verlof toe te kennen, dat mijn broer in die omstandigheden dringend nodig had. Gelukkig was ik er...
Je kennende, zal dat hem wel zuur opgebroken hebben?
Ja, die heeft afgezien... en plooien deed hij! Maar de tweede tegenslag was triestiger: terwijl Manuella in het hospitaal lag, werd haar lieve moeder Madeleine daar ook dringend opgenomen met een nierblokkade en... ze stierf er. Vooraleer ze op 27 juli werd begraven, konden we haar in de rouwkapel van het hospitaal nog een laatste groet brengen. Echt zielig was het om te zien hoe in die kleine kapel met purperen gordijnen rondom aan de muren, met al die bloemen en kronen Patrick zijn echtgenote in een rolstoel tot bij de doodskist van haar moeder schoof. Enkele dagen voordien lag Manuella nog in coma na een zware operatie. En ik en de andere familieleden, die rondom tegen die gordijnen stonden, waren er de getuigen van hoe zij daar gans alleen in haar peignoir tegenaan die doodskist zat en niet schreide, ja, niet meer kón schreien, omdat ze totaal uitgeput was door de achtereenvolgende tegenslagen die ze te incasseren kreeg.
