- N m18h53,3 -
DE EERSTE ONTMOETING TUSSEN SVEN EN TIMI OFTE TAMARA
Zondag, 2 juni 1991. Het mooi weer trok veel publiek naar ‘De Dolle Dagen van Wortegem-Petegem’. Toegangsticket van henryEC Daar, in de late namiddag, slenterde Sven, de tweeëntwintigjarige zoon van henryEC, een beetje doelloos rond. Zijn ouders en zijn grootmoeder MM waren naar huis vertrokken en op z’n eentje trachtte hij nu z’n weg te vinden tussen de keuvelende feestgangers. Hij droeg een zwarte jeansbroek, zwarte schoenen, een wit hemd met blauwe letters erop en met daarover een donkerblauwe vest met lichtjes opgekrulde mouwen. Op z’n rug droeg hij daarboven nog eens een wit, licht pulletje, waarvan hij de mouwen vooraan op zijn borst had samengeknoopt. Zijn sombere gelaatsuitdrukking verraadde dat hij aan het denken was over de manier waarop z’n laatste meisje hem de bons had gegeven. Plots bleef hij staan, de beide handen in de broekzakken. Zijn sombere gedachten werden verdrongen bij het zien van een leuk teljoortje, dat net vóór zijn voeten op een deken lag. Hij keek even naar links en naar rechts en merkte dat hij bij de rommelmarkt stond. Op de grond had men allerlei dekens en doeken uitgespreid, waarop allerhande prullaria te koop werden aangeboden. Sven stapte even naar links, dan even naar rechts en dan weer even naar links om de prullen en prulletjes wat nader te kunnen bekijken. Intussen zag hij niet dat hij telkens bijna op de tenen trapte van een man en een vrouw, die hem al een tijdje gevolgd hadden met in hun kielzog hun negentienjarige dochter. Dat meisje was pas drie weken voordien verplicht geweest om te breken met “Pietje Potlood”, haar allereerste vriend. Haar moeder vond dat het nu tijd was om voor haar dochter een nieuwe vriend uit te zoeken en die dacht ze te vinden in Sven, een naar haar mening ‘snelle gast’. Zij had al enkele keren met het hoofd tekens gedaan van haar dochter naar Sven. Maar haar dochter wilde niet opnieuw aan een tot mislukking gedoemde relatie beginnen en weigerde. Daardoor begon de moeder haar dochter grimmig in de richting van Sven te duwen. Deze deed juist een pas naar rechts, botste tegen het meisje op en moest haar daardoor voor een val behoeden. -- Oh pardon, zei Sven automatisch en keek eerst weer naar de borden, maar keek meteen terug naar het meisje, getroffen door haar schoonheid. -- Schone borden, hé, lachte het meisje terwijl Sven haar met open mond bleef aanstaren. Is er iets, misschien? -- Nee, nee, juffrouwke, zijt gij misschien van hier? -- Nee, van Brugge. -- Mag ik dichter bij u staan? -- Ja, als ge mij maar niet opnieuw omver duwt. -- Zijt gij alleen? vroeg Sven stilletjes. -- Nee, met mijn… , antwoordde het meisje terwijl ze rondkeek en verbaasd merkte dat haar ouders waren verdwenen.