|
Het telefonisch
gesprek tussen de ondercommissaris en de gravin maakte henry, die door de
atheneumlessen al tamelijk wat Frans kende, duidelijk dat de gravin weigerde
te komen. Ondertussen verstreek de tijd, die henry die dag zo broodnodig had
voor zijn studies. Na veel gezever, waarbij de gravin alle mogelijke
uitvluchten bedacht, controleerde de ondercommissaris of zijn kantoordeur
goed dicht was en beval daarna de gravin om direct - "Oui, maintenant, madame!"
- naar het commissariaat te komen. En zij kwam... Het duurde wel nog een hele
tijd, hoewel ze nochtans niet ver moest rijden. Maar zij kwam, en dan nog met
haar man, de graaf. En nu begon henry zijn Vlaams bloed stilaan te koken:
want, terwijl zijn vader in de gang moest blijven wachten, begroette de
commissaris op een overdreven vriendelijke manier de graaf, die vervolgens
het verhoor van zijn vrouw mocht bijwonen, hoewel ook hij het ongeval niet
had gezien.
Nadat de commissaris het bureel had verlaten, begon
de ondercommissaris om beurten de gravin in het Frans en henry in het
Nederlands te ondervragen. Hierbij diende de ondercommissaris tevens tot tolk
voor beide partijen. Hiermee had henry het voordeel dat hij de argumenten van
de tegenpartij twee keer verstond en dus twee keer meer tijd had om een goed
gefundeerd antwoord te bedenken. 't Was weeral veel
gezever, waarbij de gravin zich telkens uit haar hachelijke situatie trachtte
te redden en zelfs vroeg of de ondervraging van henry ook niet in het Frans
kon gebeuren. Hier weigerde henry categoriek op in te gaan. De commissaris
kwam zo nu en dan informeren of de gravin nu eindelijk kon vertrekken. Opeens
werd het henry te veel. Woedend stond hij recht. Hij
riep uit dat alles onrechtvaardig gebeurde, dat hij in zijn recht was omdat
er tramrails waren, dat zijn vader in de tocht zat en die graaf in het bureau
mocht blijven, dat... Maar de ondercommissaris gaf hem een knipoog, stond
recht en legde zijn hand vaderlijk op henry's schouder. "Gij hebt gelijk, jongen, de gravin is in fout en gij zult
vergoed worden voor de schade." - "Qu... qu... que d... d... di... it-il?"
hakkelde de graaf, die nog niets gezegd had. Bijna barstte henry het uit van
het lachen bij dat gekakel van die stotterende, lelijke graaf. En nadat deze
laatste vernam dat zijn vrouw alle schade moest betalen, hoorde henry voor
het eerst hoe afstotelijker de Franse vloeken klonken als ze door een
franskiljonse hakkelaar werden uitgespuugd.
Kort nadien had henry een nieuw en mooier kostuum, een nieuwe, betere vulpen
en een totaal gerenoveerde fiets. Maar bij vader Edmond
bleef een eng gevoel vanbinnen...
Enkele weken later was er een schaaktornooi in Brussel en de overwinning
vierde hij samen met zijn clubteam in een café op de Grote Markt. Na het
gelag vroeg hij in het Nederlands de rekening aan de kelner. Deze zei het
bedrag in het Frans. "Ik versta u niet", zei Edmond.
Maar de kelner bleef de som steeds in het Frans herhalen. Edmond
betaalde de helft en vertrok met zijn clubgenoten. De kelner kwam hem op
straat achternagelopen en zei het bedrag, maar nu in mooi Nederlands. Edmond betaalde hem het tekort, glimlachend.
|
|
