- N m8 h12,8 -

 De wijzers van zijn Muralt stonden op half acht. Hij bekeek de zwart-wit foto's die aan weerszijden achter glas waren opgehangen, momentopnamen van de film om klanten te lokken. Daardoor vervloog de tijd wat vlugger en duurde het wachten minder lang. Het uurrooster meldde dat de voorlaatste vertoning om kwart over acht begon: eerst gedurende tien minuten het wekelijks journaal, dan een bijfilmpje van zowat twintig minuten en uiteindelijk de grote film van een uur. Hij hield er niet van om het einde van de film vóór het begin te zien, doch merkte dat andere klanten er anders over dachten. 't Was een doorlopende voorstelling en ze begonnen reeds nu binnen te gaan. 't Was ondertussen al acht uur geworden en Monique was er nog niet. Hij deed nog eens de toer van al de foto's en bekeek nog eens het tarief naast het loket. Veel geld had hij niet bij, maar wel genoeg voor twee toegangskaartjes en twee ijsjes-op-een-stokje. Kwart over acht. Hij zag dat de kassierster hem vragend bekeek. Het journaal was begonnen. Kom, kom, dacht hij, als we de films kunnen zien is het ook al goed. Hij had wel veel geduld, maar... Hij ging om de hoek kijken om te zien of ze reeds in de verte af kwam. Brak ze haar belofte of mocht ze niet van haar ouders? Halfnegen. Ze konden misschien nog de hoofdfilm zien. Terug eens om de hoek kijken...  Hij zag ze nog niet.. Dan maar naar haar huis stappen. Vijf minuten later belde hij aan haar deur. 

Geroezemoes. De voordeur ging open. Moeilijk verschoot toen ze hem zag. "Mevrouw, ik had een afspraak met uw dochter aan de Metro", begon hij, maar werd direct onderbroken. "Ze mag niet buiten. Wij hebben bezoek." De deur ging weer dicht. Daar stond henry dan te blinken in zijn schoon kostuum. Hoe zou hij dat oplossen? Terwijl hij te voet naar huis stapte, nam hij een kloek besluit. Een halfuurtje later zat hij een brief te schrijven naar haar ouders, waarin hij vertelde wie hij was en schreef dat hij zich, zonder tegenbericht, volgende zaterdag aan hen kwam voorstellen. De post had slechts één dag nodig om gelijk waar in het binnenland een brief te bezorgen. Aldus postte hij 's maandags de brief en verwachtte hun antwoord vóór het weekend. Maar er kwam geen afwimpeling.

* * * * * * *

Moeilijk nam altijd alle beslissingen. Haar echtgenoot Dikmans, een grote, dikke man met een spitse neus, onderging al haar kuren steeds zonder morren. Hij had enkel het lager onderwijs gevolgd en kon wel viool spelen, maar het resultaat viel niet bijster mee. Nu moest hij van Moeilijk "die henry" ontvangen in de voorplaats. Deze gaf achteraan links via een deurgat toegang tot de keuken, van waaruit zijzelf dan onzichtbaar en in alle stilte het gesprek ging volgen. Op het aangeduide moment belde henry aan en Dikmans deed statig open. Monique was vlug naar boven gestuurd. Zij moest daar in één van de twee slaapkamers de verdere beslissingen afwachten.