- N m9 h13,2 -
ogen achter zich laten. De ambassadeur in hoogst eigen persoon wenste henry te ontvangen. De deur werd voor hem opengedaan en hij kwam in een indrukwekkende bureauplaats. Het ronde gelaat van een imposante Algerijn, of 't was misschien een Marokkaan... , met een dikke sigaar tussen de vingers keurde henry van top tot teen. Een ontzagwekkender ambassadeur voor 't welzijn van zijn land kon men zich niet indenken. "Wat drinkt u?" vroeg hij, maar dan in 't Frans natuurlijk. Waardoor henry direct wist dat de rest van het gesprek in de taal van Molière zou voortgezet worden. De dranken werden direct gebracht.
-- U zijt dus mijnheer henry en u wilt in mijn land les geven, besloot de afgezant terwijl hij een papiertje op zijn bureau bekeek en zag dat henry bevestigend knikte.
-- Kent u wel genoeg Frans om les te geven?
-- Jazeker.
-- En in welk vak geeft u les?
-- Ik ben wiskundeleraar en kan ook nog les geven in enkele andere vakken.
-- Dat is uitstekend. Zeer goed. Ik bezorg u direct een paar formulieren. Nadat u ze ingevuld hebt, kunt u meteen naar Algerije vertrekken, vandaag nog als u wilt, vervolgde hij terwijl hij voor de tweede keer op een knopje onder zijn bureaublad drukte.
-- Hebt ge al die formulieren gevonden? Breng ze dan onmiddellijk, beval hij, waardoor henry wist dat het ambassadepersoneel al vanaf zijn binnenkomst in actie was geschoten.
-- Ik zal ze thuis lezen en invullen, mijnheer de ambassadeur.
-- Dat is ook goed, glimlachte hij met een spijtige blik, want op dat moment wist hij dat hij henry nooit meer zou terugzien.
En henry vertrok.
* * * * * * *
