- 138 -

zich begonnen op te stapelen. Met de verhuis naar de te krappe woning in de Merelstraat was niettemin Monique wonder boven wonder zeer tevreden: ze woonde nu vlakbij haar moeder MM ofte Madam Moeilijk. Deze werkte in 't geheim sluwe plannetjes uit: nooit ofte nimmer zou ze koste wat kost de navelstreng met haar enige dochter laten afknippen!

't Was ondertussen al meer dan drie jaar dat henry met Monique gehuwd was en in tegenstelling tot wat ze had beloofd tijdens de verlovingstijd, was het hem stilaan duidelijk geworden dat ze geen twee kinderen wilde. Ja, zelfs geen enkel kind! Voor henry werd dit dramatisch: hij zou toch zo graag twee boelekes gewild hebben, ja, al was het maar eentje. Wat moest hij nú doen!?

Middenin zijn 'strijd' op Carels stond henry thuis nu voor een dilemma. Hij overwoog grondig twee mogelijkheden. Ofwel moest hij scheiden van Monique en hertrouwen. Die gedachte verwierp hij omdat zulks ongebruikelijk was in die tijd en met tegenzin door de beide families, weliswaar met uitzondering van MM, zou aanvaard worden. Ofwel moest hij handelen in de zin van 'belofte maakt schuld'. Voor henry was een belofte immers steeds heilig: hij nam het niet dat iemand zijn belofte brak en hijzelf kwam steeds zijn beloften na. Dus nam henry een kloek besluit.

Een beetje biologische kennis en een beetje rekenwerk, ontbrekend in Moniques onderricht, waren voor henry voldoende om de juiste dag te bepalen voor een doeltreffende minnekozerij, deze keer met de nadruk op doeltreffend. Net zoals altijd had Monique ook deze keer tot de extase toe lekker diep genoten van henry's variërend en doordringend paringsritueel, maar deze keer met resultaat na negen maanden...

De komst van een kindje, zo had henry steeds opgemerkt, bracht normaal een gelukkige sfeer in een gezin teweeg. Maar dit was buiten Monique gerekend: na de bevestiging van haar zwangerschap wilde zij er haar man voor doen boeten.

Het begon reeds tijdens de rondgang bij de familieleden. Iedere keer dat henry het blijde nieuws mee deelde, begon zijn vrouw bittere tranen te schreien. De familieleden keken verstomd en hierbij voelde henry zich tot in het diepste van zijn ziel vernederd.

Maar waarmee ze henry nog erger trachtte te treffen was de meedogenloze manier waarop ze zijn nachtrust wilde nekken. Dankzij henry werkte ze al halftijds sinds 't einde van zijn legerdienst en hij had zelfs liever gewild, dat ze er volledig mee was gestopt om volop van het gezinsleven te kunnen genieten, zoals alle vrouwen in zijn familie deden. Van zodra Monique op de hoogte was van haar zwangerschap, gebruikte ze haar vrije namiddagen om te slapen. 's Nachts kon ze daardoor wakker blijven en stootte dan regelmatig met de elleboog in henry's rug om hem het inslapen te beletten.