- 150 -

verdedigen. Maar hij wist ook dat ingeval van oorlog de eerste slachtoffers de militairen zelf waren, die bij die wreedste onder de wrede gebeurtenissen terstond moesten vertrekken en hun gezin aan hun lot moesten overlaten. Plots dacht hij aan zijn vader, die hij slechts op 't allerlaatst van de overstap naar het leger had op de hoogte gebracht. Het had zijn vader pijn gedaan te vernemen hoe slecht zijn zoon in het onderwijs was behandeld. "Maar als ge u aan het militaire kunt aanpassen, hebt ge een magnifiek leven", had hij op 't laatst opgemerkt.

HENRY  WERD  VADER  OP  2  OKTOBER  1968

Na zijn eerste werkdag bij de marine, had hij een goede nachtrust gehad. Hoewel de officieren geen vaststaande werkuren hadden, waren ze meestal pakweg om negen uur op post. Daarom stond henry om kwart vóór zeven op om de trein van omstreeks acht uur naar Brugge niet te missen. Ten zeerste verbaasd bij het zich gereedmaken aan de ouderwetse, arduinen pompbak vernam hij van Monique hoe vlug haar weeën reeds achter elkaar kwamen. De dokter had immers de geboorte twee weken later voorspeld. "Ik blijf thuis," zei hij, "ons kindje zal vandaag geboren worden." - "Maar dat is niet waar", antwoordde Monique wrevelig. "Toch wel. Ik breng de klaarstaande tas met uw gerief naar de auto en verwittig meteen mijn werk." - "Maar neen! 't Is nog niet voor vandaag. Ik zal dat toch wel beter weten dan gij, zeker!" protesteerde ze heftig. "Ten andere, in uiterste nood kan mijn vader me voeren. Hij woont hier vlakbij", vervolgde ze kwaad. Daar zat voorzeker Madam Moeilijk voor iets tussen, dacht henry. Om Monique rustig te houden en nadat ze hem beloofd had direct te bellen als er iets was, vertrok hij met tegenzin naar Sint-Kruis, per auto. 't Was juist een kalme dag. In zijn bureau aangekomen, nam hij eerst de briefwisseling en de berichten door. Daarna riep hij Edgard. Bij wijze van steekproef pikte henry twee matrozenslaapkamers uit en samen onderzochten ze er de orde, de netheid en de veiligheid. IJzeren stapelbedden boden slaapgelegenheid aan zestien matrozen per kamer. In het midden stonden stoelen omheen een houten tafel. Hierop lag een schriftje waarin de onderofficier enkele opmerkingen had neergepend en waarmee henry het volledig eens was. "Oké, Edgard, als begin kan dat erdoor. Die studenten beginnen zich al goed aan te passen. Verwittig echter de pelotonscommandant van Bakboord Vier dat hij verslagen begint op te maken als het de volgende week niet verbeterd is."  't Was ondertussen tien uur geworden en henry nam afscheid om zich naar de officiersmess te begeven: koffietijd. Uit een zilveren kan schonk hij er zich een tas koffie in en begon onderhoudend te praten met enkele collega's. Midden in het gesprek kwam plots de chef van de stewards naar hem toe. "Luitenant, uw commandant heeft daarnet getelefoneerd en vraagt of u direct naar hem wilt komen." - "Dank u, chef, verwittig hem dat ik direct afkom." Na zich verontschuldigd te hebben tegenover zijn gesprekspartners, spoedde hij zich naar zijn bureau. "Proficiat! Gij wordt vader! Ik kreeg zojuist een telefoontje uit Gent. Vertrek maar onmiddellijk", feliciteerde Comdip hem bij het binnenkomen. "En vergeet mijn doopsuiker niet, hé", grapte hij henry nog luidop na, want henry was al vertrokken.

* * * * * * *