- 183 -

Hoezo voor de zoveelste keer?

 De Franstaligen hadden toch de zeemacht eerst vier keer zonder nadenken afgeschaft. En toen ze de vijfde keer bestond, was ze tweetalig tot op het laagste echelon! En waarom niet Nederlandstalig? In België was het om begrijpelijke redenen toch de gewoonte dat de legereenheden in het landsdeel lagen dat correspondeerde met hun taal!

Hadden in die periode niet een aantal burgers de mogelijkheid om een baan in het leger te krijgen?

 Ja, in het kader van de "toenadering tussen de militairen en de burgers". Je moet het als minister maar kunnen uitleggen, hé. In werkelijkheid verzwakte het leger daardoor. Sommige plaatsen voor militairen waren plots bestemd voor burgers. Weet je dat de burgers in het leger, als er een oorlog uit brak, niet konden verplicht worden om hun eenheid te volgen?! Daar stond je dan als commandant: je ijverige dactylo en je goede bediende, die van alles op de hoogte waren, vielen gewoon weg.

Maar je kon er toch direct militairen van maken.

 Meestal niet, bijvoorbeeld omdat ze vrouwen of te oude mannen waren. Kortom, het overviel ons, officieren, een beetje. Ikzelf werd verrast op de stafvergadering. Die greep elke morgen plaats in de vergaderzaal van het stafgebouw. Het was een langwerpig zaaltje met zware gordijnen aan de vensters. Middenin stond een lange, bruine, houten tafel met rondom een twaalftal stoelen. Ikzelf zat ongeveer in het midden. De groeperingscommandant en de korpscommandant zaten aan het hoofd. Daarna volgden de stafofficieren en vervolgens de divisiecommandanten of hun tweede in bevel. De N1 bracht me plots in de belangstelling toen hij zei: "We krijgen enkele vrouwelijke halftime dactylo's. De schoonste plus een dame van middelbare leeftijd zijn voor henry." Algemeen gelach. En, 'k moest nadien de N1 gelijk geven: 't was de schoonste.

SPORT

Hoe stond Comdip tegenover die schoonheid?

 Onwennig, maar hij was tóch veel afwezig. Hij cumuleerde zijn taak van divisiecommandant met zijn job van sportofficier. Terwijl ik de divisie recht hield, volgde hij omzeggens dagelijks de individuele prestaties van de voetballers. Vol overgave zorgde hij er met zijn drie onderofficieren-sportmonitors voor dat de marine drie jaar na elkaar militair landskampioen voetbal werd! Dat was de voorwaarde om de beker definitief in bezit te krijgen.

Dat was toch wel een ferme prestatie van de marine...

 Ja. Sport interesseert me eigenlijk niet. Doch, op de finale was ik telkens aanwezig. Om onze matrozen aan te moedigen. De officieren zaten vooraan in een speciale tribune. Toen de winnende goal werd gemaakt tijdens een van die finales, sprong ik recht met mijn twee armen in de lucht. Ik danste en schreeuwde het uit van plezier. Dom, hé. Ik verschoot van mezelf en keek verdwaasd naar al mijn collega's, die met open mond naar mij zaten te staren.