|
- 323 - |
||||
|
PARTNERRUIL IN SPE Een
paar keer per week had Sven zijn vader niet nodig. Op zulke dagen betaalde
henry na zijn dagtaak bijwijlen een supplement op
zijn treinabonnement om vanuit Brussel te kunnen doorrijden tot in Oostende.
Daar snoof hij met volle teugen de gezonde zeelucht op van zodra hij uit het typisch station naar buiten stapte, peuzelde daarna aan het nabijgelegen sympathiek, geel frietkraam een goeie portie frieten met mayonaise op en genoot ondertussen van het prachtig gezicht op de Mercator, een fiere barkentijn, die jarenlang als opleidingsschip werd gebruikt en nu in de jachthaven pronkte als museumschip. Vervolgens bezocht henry zijn broer Patrick, die enkele jaren voordien naar de 'koningin der badsteden' was verhuisd met zijn gezin, om alzo dichtbij de marineschepen te wonen, waarop hij en zijn collega's om beurten de functie van onderofficier radiotelegrafist-codeur bekleedden. Luitenant henry was blij dat zijn broer in Oostende in een weliswaar gehuurd doch even groot huis kon wonen als dat van hem. De salon lag een drempel lager dan de rest van het gelijkvloers en verraadde door zijn grote ruit, dat hij bij de vorige bewoners had dienst gedaan als winkelruimte. Patrick en zijn echtgenote Manuella hadden die plaats gezellig heringericht met aangenaam zachte zetels en een goed geplaatst televisietoestel. Zoals steeds spraken de twee marinemannen onder het drinken van een whisky-cola aanvankelijk over de allerlaatste gebeurtenissen bij de zeemacht en over enkele lotgevallen van familieleden en kennissen. Dat duurde telkens zo tot in de late uurtjes en nadat beide kinderen in bed waren gestopt, hadden zij en Manuella de grootste lol bij het navertellen van enkele zotte stoten die ze hadden beleefd, gehoord of gezien. Dat was ook zo op 17 februari 1977, maar toen Manuella die avond naar de tweede verdieping was gaan slapen en de twee broers nog enkele moppen hadden getapt, verzonk Patrick plots in een serieuze bui. -- En hoe gaat het nog bij u thuis? vroeg hij. -- Goed hé, we varen voort hé, antwoordde henry lachend. -- Bij mij niet, zuchtte Patrick, Manuella doet hier alles tegen haar goesting. -- Tegen haar goesting? Bah, dat heb ik toch niet gemerkt. Ze lacht toch volop en ze is toch normaal gelijk anders, vol spirit. Wat bedoelt ge met tegen haar goesting? -- Ge moet hier maar ne keer rondkijken. Overal stof. -- Maar Patrick toch, 't is hier zeer proper. En we zijn hier niet op een schip, hé, of in een marinebasis. -- 'k Weet het wel, jonk, maar toch, z' is totaal veranderd. Ze doet nog met moeite haar huishouden. Als ik dat vergelijk met uw Monique... Bij u is dat gans anders. Daar ziet ge geen stofke liggen. Maar hier... |
||||
|
|
