- 428 -

Dat klinkt inderdaad zot: eerst krijg je ene en nadien... Was daar een reden voor?

 Een domme reden: omdat sommige totaal gezonde familieleden misbruik maakten van die kaarten en er zelf ook boodschappen mee deden. In plaats van hen aan te pakken, benadeelde men al de invaliden. Zo was België aan het evolueren: ondoordachte beslissingen en veel papierwerk voor niemendal. Ik begrijp dat vele Vlamingen ontmoedigd geraakten. Er heeft maar ene voor mij gezorgd.

Ah toch? Wie was dat?

 Het leger zelf.  'Militairen helpen militairen' is geen leeg begrip! Mijn collega Ben Cammaert ging bij de officier die toezicht hield op een speciale kas, waarmee voor de militairen onvoorziene dingen mochten gekocht worden. Die dingen mochten stante pede als totaal verbruikt geboekstaafd worden.

Welk ding had jij dan zo broodnodig?

 Een speciale zetel. Toen ik het ziekenhuis verliet, kreeg ik de volgende raad mee: "Als ge nog een hartinfarct voelt opkomen of een probleem met uw hart voelt aankomen, moet ge direct plat gaan liggen met de benen naar omhoog. En vergeet niet uw medicament onder de tong te leggen." Beeld jij je nu even in, dat ik op zeker moment in mijn bureau op het ministerie plat op de grond moet liggen met mijn benen naar omhoog tegen de muur en op dát moment komt een bezoeker binnen. Die mens zal zich dood schrikken, hé. Cammaert nam het initiatief. Hij heeft me meegenomen in zijn auto om alle meubelmagazijnen in Brussel af te zoeken. Maar ik vond geen geschikte zetel. En uiteindelijk vond ikzelf in Gent op amper tweehonderd meter van mijn woonst per toeval ene die voor mij dienstig kon zijn. En die was dan nog de goedkoopste van allemaal!

<<<<< De zetel van commandant henry. <<<<<

En heb je die zetel nodig gehad?

 Enkele keren zelfs. Voornamelijk in het begin. Mijn secretaris voerde dan direct mijn instructies uit: van zodra ik de rugleuning van mijn zetel achteruit stampte en plat ging liggen, sloot hij de deur, liet niemand meer binnen en bleef stand-by.

Maar vooraleer we naar je werk op het Ministerie van Landsverdediging terugkeren, wil ik het nog even hebben over je tijdverdrijf tussen je verblijf in het ziekenhuis en je terugkomst op het ministerie. Al die vrije tijd! Ik kan me moeilijk inbeelden dat jij met je karakter ganse dagen thuis in de zetel bleeft liggen. Hoe heb jij die lacune aangevuld?

 Ik moest het kalm aan doen. Meer dan mijn dagdagelijkse bezigheden kon ik niet doen: me langzaam aan opschikken, het dagblad lezen, drie keer eten, de voorgeschreven medicijnen innemen, middagdutje, een beetje praten, naar de televisie kijken en vroeg gaan slapen. Zo nu en dan ook nog een bezoekje ontvangen terwijl ik in de zetel lag. Om me niet op te winden. Ja, 't was precies alsof mijn hoofd een lui lichaam commandeerde. Weet je dat ik in het begin de trap niet op kon om te gaan slapen? Een wereld van verschil met mijn vroeger leven.