- 648 -
Aangepaste deuntjes voor je filmpje… Kun jij dan werkelijk liedjes maken? Neen, geen liedjes, maar wel een paar korte deuntjes. Ik ben kunstschilder, geen muzikant. Mijn vader kon wel verschillende muziekinstrumenten bespelen, maar ik niet. Maar muziek, vind ik, is wel belangrijker dan schilderkunst, omdat elke kunst waarmee de gevoelens van mens en dier een hoger niveau bereiken, zeer vurig moet worden aangeprezen. En daarvan is de muziek het summum en daarna volgt de schilderkunst, met qua gevoelens de Expressieven aan de top. Zie maar naar het dol enthousiasme en de diepe bewondering van die kinderen in Libr’Art, die met opengesperde monden en verbaasde ogen mijn twee Expressieven aan het natekenen waren. Die kinderen verkozen dus zonder enige uitzondering mijn kunstschool boven alle andere aanwezige kunststromingen in Libr’Art en dat zegt ons genoeg. Libr’Art van 1999 was de laatste expositie waarin je jouw schilderijen hebt tentoongesteld. Waarom ben je met die tentoonstellingen gestopt? Ik had er genoeg van. Eén. In Vlaanderen boordden de linkse media en de linkse politiekers de goede moderne kunst de grond in. Alleen de linkse kunstenaars met hun plekkenmakelarij en hun domme gewrochten werden door hen gesteund. En twee. In Wallonië werden de Nederlandssprekenden geminacht. Daardoor trok ik me vandaar terug in Vlaanderen. Ik begon zelfs te weigeren om nog Frans te spreken. Alleen Nederlands. Het moest nu eens gedaan zijn dat de Walen ons, Vlamingen, niet meer respecteerden! In Vlaanderen kon men op de Vlaamse televisie zelfs zien hoe Waalse toppolitiekers steevast de Vlaamse tv-presentatoren weigerden in het Nederlands te beantwoorden. Zogenaamd omdat ze geen Nederlands konden spreken. En iedereen aanvaardde dat zomaar. En nochtans, onder die Walen waren er toch ook hooggeschoolden? Hun tweede taal op school was toch het Nederlands? Dat is niet zeker. Toen ik als puber halverwege het atheneum zat, mocht ik met de andere Belgische leerlingen voor het eerst kiezen wat we als tweede taal wilden aanleren. Ik wilde voor het Engels kiezen, maar gelukkig volgde ik de raad van mijn vader op en koos voor het Frans. “Engels is inderdaad belangrijker,” zei mijn pa, “maar voor uw toekomst in België kiest ge beter voor het Frans.” En hij had gelijk: alleen met het Frans als tweede taal kon ik hier later militair officier worden. De meeste andere Vlaamse leerlingen hadden in die tijd ook voor het Frans gekozen. Maar in Wallonië hadden de Walen minachting voor het Nederlands als tweede taal, ‘een te moeilijk boerentaaltje om te leren’, en daar ging het er dus anders aan toe. Nochtans vind ik het Frans moeilijker dan het Nederlands. Verdiep je maar eens in het ‘imparfait’ en de ‘passé simple’ en de ‘passé composé’. Ik vind het Nederlands flexibeler, veel soepeler, en ik blijf het van nu af aan spreken. Respecteer jezelf en je respecteert een goeie! Het is alleszins een feit dat die Waalse politiekers enkele jaren later wel in het Nederlands begonnen te antwoorden. Ja, raar hé? Dat was toen ze merkten dat vele Vlamingen zich begonnen te roeren. Die namen de Franse dominantie niet meer en daardoor ontstonden in korte tijd twee sterke Vlaamse politieke partijen, die zich tegen Wallonië begonnen te verzetten. Op dat moment herinnerden de Waalse politiekers zich plots dat ze wél Nederlands konden spreken, al was het maar in de hoop dat dit de Vlamingen zou kalmeren. Die Waalse politiekers spraken soms wel Nederlands met een ‘warme patat’ en dat was soms moeilijk verstaanbaar. Bovendien was die ommekeer van de Walen een veel te duidelijk schijnmanoeuvre om de Vlamingen via een omweg te blijven onderdrukken. * * * * *