- N m11 h17,4 -

-- Als we betrapt worden, krijgen we zeker een strenge tuchtstraf of waarschijnlijk nog erger.

-- Mijn besluit staat vast. Ik speel mee.

Na het daaropvolgend weekend vlogen ze met een Douglas DC6 vanuit Melsbroek naar Zuid-Frankrijk in gezelschap van een paar andere officieren en een dertigtal manschappen: landmachters, luchtmachters, rijkswachters en een matroos. Allemaal in tenue. Daarvoor had Frankrijk de protestanten de toelating verschaft. Hun eindbestemming was een gigantische, golvende grasvlakte, die voor de gelegenheid omgebouwd was tot een enorm groot en goed ingericht kampeerterrein. Militairen in allerlei uniformen uit vele landen kuierden er tussen de grote, bruine legertenten: slaaptenten, eettenten en toilettenten. Nadat hij zijn bed had gevonden, ging henry meteen op verkenning.

Verwonderd dat de krekels vanuit de bomen sjirpten, vernam hij dat die beestjes hier een andere vorm hadden dan in Vlaanderen. Daar sprongen ze over de grond. Hier waren ze in staat om met hun grote vleugels door de lucht te vliegen. Maar, hoezeer hij zich ook de moeite gaf, het dicht gebladerte belette hem om ze te zien.

 Wat verder was hij meteen in druk gesprek met militairen uit andere landen. Tijdens een aangename conversatie met twee soldaten van het vreemdelingenlegioen werd het henry duidelijk, dat het juist was dat legionairs geen enkele informatie gaven over hun verleden en hun echte naam verzwegen. Op zijn verzoek draaiden ze even met hun hoofd, zodat hij hun typisch wit hoofddeksel kon bewonderen.

's Avonds kroop hij in zijn bed, het tweede van rechts te beginnen. Alle graden lagen onder elkaar en er werd gezellig van gedachten gewisseld. Met de glimlach sliep hij in: zijn dag was goed geslaagd.

Maar vanaf de tweede dag mankeerde hij iets. In tegenstelling tot wat hij in Arlon had meegemaakt, leek hem het leven in het kamp een beetje te saai. Zelfs enkele leerrijke excursies per bus in de omliggende regionen vond hij lamlendig. Bijna acht maanden lang was hij afgebeuld theorieles na theorieles, instructie na instructie, terreinoefening na terreinoefening. En nu viel hij te bruusk stil. Toen de luidsprekers dan ook nog eens verkondigden dat een wereldvermaarde aalmoezenier een dienst ging leiden, werd het hem te veel. Terwijl honderden en honderden militairen de weg naar links namen, nam hij de weg naar rechts.

Hij liep het kamp uit. Vóór hem lag een zonovergoten, groen landschap. Al fluitend volgde hij een wandelpad en voelde zich zo vrij als een vogel. Dat zelfde gevoel had hem ook overvallen toen hij net zijn studies had beëindigd, zo herinnerde hij zich. Zo nu en dan bleef hij staan om te genieten van de vogelgeluiden of een fraai vergezicht. Na twintig minuten kwam hij voorbij een grote, open kantine. Die was daar