- N m13 h22,2 -
houden tijdens zijn bevelen. Ondanks de goede theorielessen, waren sommige schutters erg zenuwachtig. Na het bevel "Vuur!" gebeurde bijwijlen het bevattelijke: het order 'houd uw wapen steeds in de richting van de schietschijf' verloor zijn weg in de smalle doolwegen van bange, grijze hersencellen. Alzo geschiedde het zo nu en dan dat ene schutter, nog vóór de instructeur kon ingrijpen, zich plots om draaide en met bevende stem stamelde: "Luitenant, mijn wapen hapert." Op dat moment zag henry het donker gat van een loopmond in onzekere handen recht op zich gericht. 't Kon zijn laatste zijn, maar hij bleef rustig. Zo'n schutter-in-paniek mocht zeker niet schrikken, want elke krampachtige beweging kon de kogel doen vertrekken. "Ik heb u toch gezegd dat ge uw wapen in de richting van de schietschijf moet houden", zei henry dan kalm. "Och, ja, luitenant, excuseer me", en de matroos keerde zich terug om. Nadat hij zijn patronen met de hulp van de instructeur had afgevuurd, liet henry steevast de naam van zo'n matroos noteren. 's Anderendaags kreeg deze minstens zes dagen kwartierarrest. Geen weekend dus. Geen blijde thuiskomst bij zijn liefje of bij de familie. Een straf die hem er steeds zou aan herinneren dat hij nooit of te nimmer eender welke krijgsmakker met zijn wapen in gevaar mocht brengen.
Luitenant henry moest wel streng zijn, 't was in het voordeel van zijn eigen manschappen. Ook voor de terugmars naar de marinebasis was hij schijnbaar hardvochtig. Op het einde van de schietoefening hadden hijzelf en zijn instructeurs zich nog wat bekwaamd in het vuren vanuit speciale houdingen, zoals schoten lossen vanuit de heup, vooraleer hij voor de terugkeer naar de basis in de camion wilde springen. Maar daar zaten soms enkele matrozen te wachten om te mogen meerijden, omdat hun voeten pijn deden. Maar zo gemakkelijk ging dat niet. Ze moesten van henry hun schoenen en kousen afdoen. Plantrekkers vlogen er meteen uit. Tot hen die een blaar hadden, sprak hij: "Het is nu vredestijd. In deze gunstige omstandigheden zijn uw voeten niet eens in staat een viertal kilometer te marcheren. Wat zal dat dan worden in oorlogstijd? Uw leven kan afhangen van wat uw voeten kunnen doorstaan. In het voordeel van uzelf, zult ge nu tijdens de terugmars wat afzien en mij waarschijnlijk vervloeken. Dat kan me niet schelen, mannen, want 't is in uw eigen voordeel. Doe in 't vervolg eventueel twee paar kousen aan en masseer het leer van uw bottines voldoende met het schoenvet, dat ge van de QM hebt gekregen. Dat zal helpen. En nu naar uw peloton! Bijt op uw lippen en marcheer als een dappere matroos voorbij die Bruggelingen!"
Doetjes werden mannen.
* * * * * * *
