|
Daarna kwam hij recht
op Edmond af.
-- Kies een andere naam of anders geef ík hem een naam, vervolgde hij terwijl
hij de nieuwe vader autoritair aankeek.
-- Ik ben de vader en ik heb het recht hem Eddy te noemen.
-- Goed dan. Als gij het hard wilt spelen... Edmond is het Vlaams van Eddy, besloot de bediende
verkeerdelijk. Dus zal ik uw zoon Edmond heten!
En terwijl de vader verbouwereerd naar de bediende keek, was die al terug aan
zijn bureau gaan zitten en schreef de door hém gekozen voornaam in het
register. Bovendien betekende dit dat de zoon de zelfde voornaam kreeg van
zijn vader...
Edmond werd woedend.
-- Moest ik hem Dolf of Adolf willen noemen, bulderde hij, 't
zou wel goed zijn zeker!
De bediende veerde recht en kwam dreigend naar 't
loket.
-- Als ge niet oppast en vlug weg zijt, vliegt ge naar een kamp!
*
* * * * * *
Hoe is die
naamgeving afgelopen?
Mijn
vader was woest. Woest omdat hij niets kon ondernemen tegen dat bureauventje,
dat zo maar kon beslissen welke voornaam ik kreeg. Tot in zijn diepste heeft
mijn pa zich vernederd gevoeld toen hij alles aan zijn vrouw in de
materniteit heeft moeten vertellen.
Heeft hij
nadien iets ondernomen?
Natuurlijk.
Ten eerste was zijn toorn hierdoor nog groter geworden,
waardoor hij acties tegen de bezetter begon te ondernemen. En ten tweede
weigerde hij er zich bij neer te leggen dat ik een naam had die een vreemde
me had gegeven.
Wat heeft
hij allemaal gedaan misschien?
Toen
de oorlog voorbij was, is hij terug naar het gemeentehuis gegaan. Dat
bureauventje was natuurlijk afgezet. De nieuwe beambte wist van de hele
affaire niets af en riep er zijn baas bij. En wat dacht je? Dat was juist de
zelfde bureauchef van in de oorlogsjaren. Mijn vader had hem daar in dat bureau
toen ook zien zitten. Blijkbaar was die sluwer geweest en had zijn vingers
nergens aan verbrand.
En
toen
heeft die bureauchef je voornaam veranderd.
Dat
dacht je! Die bureauchef beweerde van de hele zaak niet op de hoogte te zijn.
Erger nog, hij beschuldigde mijn vader er van om zelf een 'zwartzak' te zijn
geweest, die tijdens de oorlogsjaren zijn zoon een Duitse naam gaf en, nu de
oorlog voorbij was, een Engelse naam wilde geven! Toen werd mijn pa echt
razend. De oorlogsburgemeester was ook afgezet en vervangen. Pa eiste direct
de nieuwe burgemeester te kunnen spreken en liep de gang in.
|
