|
henry was, had
weinig moeite om zich te verdedigen. Terwijl er om en weer rake klappen
vielen, en terwijl Blondine, die niet wist waarover het ging, de twee
vechtenden trachtte te scheiden, hield henry zijdelings de kikker in het oog
en bleef verder knokken tot wanneer de amfibie in
het struikgewas was verdwenen. Dan scheidde hij plots uit met vechten en
wandelde blijgeestig met zijn grootmoeder verder huiswaarts, terwijl de
snoodaard tevergeefs naar de kikvors aan het zoeken was.
Een andere getuigenis heeft het er over hoe henry de
"embêtanterik van de school" temde. Na de
schooltijd stelden de leerlingen zich op de koer op
in drie groepen. Elke groep leerlingen vertrok dan in de richting van zijn
woonsten onder begeleiding van twee onderwijzers, die de scholieren tot
voorbij een druk kruispunt brachten. De meesters hadden het
druk en de embetanterik maakte hiervan gebruik om
elke dag een kleinere leerling als zwart schaap uit te kiezen. Hem
voortdurend een beentje zetten of op de achillespees trappen behoorde tot de
voorkeurspelletjes van de lastigaard. Dit bleef duren tot wanneer enkele
zondebokken hun beklag deden bij de elfjarige henry, die nog de dag zelf
actie nam. In de rij volgde hij de embetanterik,
zag dat de jongens hem de waarheid hadden verteld en heeft hem dan op de
zelfde manier als zijn slachtoffers behandeld. Sindsdien was het terug kalm
in de rij.
Hij was hoegenaamd geen vechtersbaas. Integendeel zelfs, henry verafschuwde
elk geweld. Maar als hij iets onrechtvaardigs zag, kwam hij in actie om te
helpen. In een andere getuigenis nam hij het op voor
de meikevers. De schoolreizen beperkten zich in die tijd tot het bezoeken van
binnenlandse steden en hun bezienswaardigheden, zoals Meli,
de grot van Han of de Antwerpse zoo. De ouders hadden immers, zo kort na de
oorlog, zelf nog niet de mogelijkheden om zulke verplaatsingen te doen. In de
maand mei had de directeur op zekere keer gekozen voor een bezoek aan het
kasteel van Bailleul. 't
Was een grauwe, kille, regenachtige dag en henry droeg zijn vaders dikke,
warme regenmantel, die tot op zijn schoenen hing. Terwijl hij door het
kasteelpark wandelde, schudde hij met alle andere leerlingen meikevers uit de
hagen. De onderwijzers lieten hen doen, maar deden hen hiermee stoppen op 't einde van de namiddag om hen te vertellen dat dit
schadelijke dieren waren voor de landbouw. Dus moesten ze verdelgd worden! De
leerlingen kregen het bevel om al hun mooie diertjes op de grond te werpen en
dood te trappen. Was me dat een moordpartij! Het was
wreed om de kinderen zo iets aan te doen en henry begreep niet wat die
meesters, voor wie hij zoveel respect had, hem probeerden wijs te maken. Hoe
konden die diertjes in gevangenschap nog gevaarlijk zijn voor de landbouw?
Eén ding wist hij zeker: zijn diertjes zouden blijven leven! Hij stak ze
allemaal in de twee enorme zijzakken van zijn regenmantel. Net op tijd, want
de leerlingen moesten op één rij gaan staan. De meesters liepen hun respectievelijke klassen langs en elke leerling moest
verklaren of hij wel degelijk al zijn meikevers had gedood. Toen de meester
vóór
|
|
