|
Om de band
tussen de protestantse jongeren te verstevigen, liet Van Stipriaan voor hen
danslessen inrichten in het Gents Protestants Cultureel Centrum in de Keizer
Karelstraat. Daar had henry alle gekende danspassen vlug onder de knie: de
slow, de twist, de charleston, de bebop, enzovoorts. Zijn benen zwierden naar
alle kanten en al vlug voelden de protestantse meisjes zich ten zeerste tot hem aangetrokken. Niet alleen omdat hij zo
goed kon dansen, maar ook en misschien voornamelijk omdat hij voor dominee
ging studeren. Dat was voor hen en hun families een zeer gerespecteerd ambt.
Daar waren zelfs enkele zeer bekoorlijke, werkelijk prachtige dochters van de
befaamde Blommaerts bij, afstammelingen van de roemrijke bosgeuzen die in de
zestiende eeuw een verbeten, maar glorierijke strijd hadden gevoerd vanuit de
dichte bossen van Maria-Horebeke tegen de katholieke tirannie van Alva, die
met zijn "Bloedraad" duizenden protestanten op een vreselijke
manier ter dood had gebracht.
Mooie meisjes... Dansen... Voor henry
was het een hemel op aarde. Edoch een donkere wolk vertoonde zich aan de
horizont... Zijn vier jaar jongere broer Patrick was begonnen met de
secundaire studies. Nadat het in het atheneum niet lukte, koos Patrick voor
de technische school en de kunstacademie. Hij wilde graficus,
binnenhuisarchitect en kunstschilder worden. In deze richtingen slaagde hij
glansrijk. Terstond kocht vader Edmond
voor hem een dure tekentafel met alles erop en eraan, als tegenprestatie voor
henry's bureau. Edmond trachtte eerlijkheidshalve
steeds even veel te doen voor zijn beide zoons. Maar nu kwam de behulpzame
henry voor een dilemma te staan. Zijn vader was al altijd fier geweest op
zijn goede studieresultaten. Voor vader Edmond
waren de geestelijke waarden belangrijker dan de materiële. Het bezit van een
auto bijvoorbeeld was voor hem onbelangrijk. "Bezittingen leiden toch
steeds tot ruzies", was zijn mening. Daarentegen was hij gelukkig met elke immateriële
vooruitgang. Alzo was hij blij na elke goede
examenuitslag van henry en deelde dit mee aan familie, vrienden en kennissen.
Hierbij bleef de jongste zoon Patrick telkens in de schaduw staan. Dat wilde
henry niet meer. Nu zijn broer als kunstschilder in de belangstelling ging
komen, besloot henry om hem hierin de volle eer te gunnen. Hiermee zag hij
van zijn jongensdroom af om kunstschilder te worden!
Dit boek zou niet geschreven zijn als henry nooit een schilderij had
gemaakt... Het duurde echter wel verscheidene jaren vooraleer de
omstandigheden veranderden, zodat hij op zijn beslissing kon terugkomen. En
misschien was het maar beter zo: de opgekropte gevoelens van alles wat hij
beleefde in de jaren waarin hij geen penseel hanteerde, maakten zijn doeken
later inhoudelijk rijper.
R e t o r i c a
Kort na de traditionele uitvaartceremonie begonnen op 't
einde van
|
|
